Ben vazgeçmedim hiçbir zaman. Evet... Çoğu kez yıkıldı ümitlerim, çok "olmayacak" dedim ama vazgeçmedim. Bilirsin sen beni, hep beraber aldık bu kararları seninle. Deli değilim ben gülme bana öyle. Kendinle konuşmak delilik değil ki... Tavan yaptı yalnızlığım. Ama bir başınalığa inat doldurdum yüreğimi senli umutlarla. İlk kez bu kadar güzel geldi körü körüne umut etmek. Vazgeçilir mi beni kendime getiren delilikten, vazgeçilir mi senden?

Herkese her şeye inat vazgeçmek yok. Öyle ya da böyle geçiyor nasılsa zaman. Bir terzi dikecekse eğer yıllardır dokundurmadığım gönül söküğümü, beklemeye değer. Çünkü işin ustası yapmalı bunu. Hakeden, beklenen...

Vazgeçmek yok... Olur ya da olmaz. Tüccar değilim ki karşılıklı çıkar ilişkisine döndüreyim bu işi. Olmazsa da vazgeçmem. Girdiysem bu yola yanımda yürüsen de, ters istikamette başka yüreklerde beklensen de vazgeçmem. Leyla değil miyim ben... Zamanında Mecnun’una kavuşmuşluğu mu vardı sanki, yine de sevdası eksildi mi? Yok öyle yenik düşmek 20. yy’a. Benim ki eski kafa. Madem birkez verildi bu yürek, öyleyse bu yürek artık emanet...


Leyla TURAN (LT)
23.12.2010