İş Tahir ve Zühre olabilmekteydi ya, olamamışız. Yetmemiş yüreğimiz. İkimiz bir olup da yürütememişiz bir sevdayı. Bir sevdaya sahip olamamışız. Ne önemi var bundan gayrı... Kıymet bilememişiz...

İş Tahir ile Zühre olabilmekteydi ya... Ne Tahir kaldı sevdaya yanan ne de Zühre sevdaya yandıran. Bir yürek kaldıramaz oldu artık ömürlük sevdaları. Yürekler yetmez oldu bir insana. Aza kanaat dedikleri işlemez oldu. Her insanda bir parça, her sevda da bir ayak izi oldu yüreklerimiz. Mazilerimiz temiz değil. Dönüp baktığımızda şöyle, her sevda da bir yürek kırıntısı bırakır olduk. Nerede Tahir’lik nerede Zühre’lik, nerede...

Yüreksiziz desek yeri... Keşfedememişiz henüz yürekteki gizemi. Bir insana bir ömür aynı bakabilecekken her suret de bir göz kıpırtısı olmayı seçmişiz. Sevmeyi becerememişiz, sevmeyi... Nerede Tahir ile Zühre olabilmek, sevmeyi bilmeyen yürek idrak edebilir mi Tahir’liği, Zühre’liği. Yüreksiziz biz sevdaya. Her şeye yeter de yüreğimiz bir sevdaya az kalır.

Nerede Tahir ile Zühre olabilmek.. Onları anlatacak yüz bile eksik bizde. En iyisi hiç girmemek sevda yokuşuna. Ne elma sevsin beni, ne ben elmayı seveyim. Ne yüreğim Zühre’liğe yeltensin, ne Tahir Tahir’liğinden eksilsin. Tahir ile Zühre mısralarda kaldı. Yüreği olan insanlarda kaldı. İş Tahir ile Zühre olabilmekteydi evet, ama yüreklerimiz Tahir’liğe Zühre’liğe az kaldı...

Leyla TURAN (LT)
12.11.2010