Ne korkulara gebedir yalnızlık...

Çaresizliğin gölgesinde birbaşına savaşmak, yaralı duygularını tek başına sarmak, yarınları göğüslerken güçlü olduğuna inandırmaya çalışmak kendini...

Kırılma noktalarını yoketmeyi düşünürken, sarsan elim hüznün garkolurken her yeni çaresizliğe, umudu filizlendirmeyi denemek yine yeniden defalarca...

Kahreden acıların soluk başlarında beklerken, karanlığında ürkütürken dimağını hatırlamak zorunda kalışların alkışlar yine sessizliğini...

Kırıklıklarını anımsatırken sana, her yeni başlangıcında hissettiğin buz dan soğuk duvardan taş hezeyanlarını,maça bir sıfır yenik başlıyorsun demektir...

Bu kadar endişeyle bakarken hayata tutunuyo olmak yaşama sevincine, en insani tarafımız belkide...

Nasırlaşmışlıklarımız karşısında sırça köşkümüzün içinde barınan, o sevme, ait olma ve tabii olma duygumuzun hala barınıyo olabilmesi kadar güçlü bir yönümüz olması bizleri insan yapan...

Geride yaşanmışlıklara rağmen sevmeye bu kadar meyilli olmak sadık kalmak yüreğimize...

SONUCUNUN BELKİDE DAHA ÇOK ŞEYLERİMİZE MALOLACAĞINI BİLE BİLE İÇİMİZDE KABARAN O DUYGUYA SADAKAT GÖSTERİYOR OLMAK...

HERŞEYE RAĞMEN YENİDEN DUYGULARDA VAROLARAK YAŞAMAYI BECERİYOR OLABİLMEK...VE YİNE İNSAN KALABİLMEK EN BÜYÜK KAZANCIMIZ...

YASEMENİN DİPNOTLARI...18 OCAK 2011