Uzun zamandır Bedri Rahmi’yi düşünüyorum. Zamanının sanat camiasında önemli isimlerden biridir. Bohem kavramı Bedri Rahmiyi tam karşılıyor mu acaba? Gününü gün etmek, yarın kaygısı olmaksızın yaşamak ne kadar doğru bir tanımdır onun için? Bedri Rahmi’nin yarını nedir?

Besbelli üstat yarın kaygısı yaşayan sıradan bir insan statüsüne koyulamaz; ama onun yarını bugün okuduğumuz şiirlerindedir. Bugün sanat dediğimiz şey insanın yalnızlığından besleniyor. Peki Bedri Rahmi nereden besleniyor ?

" Yurdumun taşından toprağından sürüp gelir nakışlarım
Taşıma toprağıma toz konduranın
Alnını karışlarım."

Bedri Rahmi Anadolu’dan koşup gelen bir geleneğin üstüne inşa eder şiirini. Şiirinde yazılmış değil söylenmiş olma havası bundandır. Günümüzde olduğu gibi edebiyat, din, sosyal yaşayış kavramlarından kolaj yapmak yerine, ozanca söyleyişinden besleniyor Anadolu’nun. O bohem içki sofralarının, sanat sohbetlerinin içine hapsedilemeyecek kadar zengin dostluklara sahiptir. Belki hiç karşılaşmamış dostlar...

"Şairim şair olmasına
Canım kurban şiirin gerçeğine hasına
İçerisine insan kokusu sinmiş mısralara vurgunum
Bıçak gibi kemiğe dayansın yeter
Eğri büğrü, kör topal kabulüm
ŞairimZifiri karanlıkta gelse şiirin hası
Ayak seslerinden tanırım
Ne zaman bir köy türküsü duysam
Şairliğimden utanırım
Şairim
Şiirin gerçeğini köy türkülerimizde bulmuşum
Türkülerle yunmuş yıkanmış dilim
Onlarla ağlamış, onlarla gülmüşüm."

O bohem öyle sadedir söylerken. Derdini söylerken bile ne kadar avrupayı arşınlamış bir sanat insanıysa, o kadar köylüdür.

"Ağaç büyür arkasında koşamam
Kervan yürür peşi sıra düşemem
Yıldız akar uçsam da yetişemem.
Hüzün geldi baş köşeye kuruldu
Yoruldu yüreğim yoruldu."

Övdüğüm köküne sahip çıkmak ya da şiirde milli olanı aramak değildir. Övdüğüm geçmişten geleni görerek bugünü yaratabilmektir. Attila İlhan "Türk şiiri heybetini yitirdi." dediğinde neden güzel şiir yazılmıyor artık diye düşünüyordum. Belki de gerçek bohemler sanatı sarıp sarmaladı yosun sürüsü gibi. ’’Şaman, uzay, katedral..." nekadar uzlaşmazlık varsa biraraya getirip şiir diye yediriyorlar. Biz de kimseye çaktırmadan düşünüyoruz: "Ne demiş acaba diye." Hadi kolajı anladık da söyleyişte bir güzellik olsa...

Bedri Rahmiye bohem diyemiyorum. Şiirindeki ince sızıyı, bahar çiçeklerini, aşkı duyabiliyorum. Bu duyuş yarın derdi olmayan, gününü gün eden bir şairden gelemez. O şairin yarınıdır bu duyuş.


Ozan HASAT