Saate bakmaksızın kapısını çalabileceği bir dostu olmalı insanın.
Ona her şeyi anlatabilmeli, onu dinlemeli, onunla birlikte ağlayıp gülebilmeli.
Dalları bitkin başına omuz, yaprakları kanayan ruhuna merhem olmalı.
En önemli sırlarını verebilmeli, en derin yaralarını açıp gösterebilmeli.
Alkışlandığında değil, asıl yuhalandığında yanında durup koluna girebilmeli.
Seni senden iyi bilen,sana senden çok güvenen bir sırdaşı olmalı insanın .

Sevilecek biri olmadığın zamanlarda bile seni sevebilen,
Sarılacak biri olmadığın zamanlarda bile sana sarılabilen
Dayanılmaz olduğun zamanlarda bile sana dayanabilmeli dost dediğin.

Dost matematiksel olmali;
Sevinci çarpmalı, üzüntüyü bölmeli,geçmişi çıkarmalı,yarını toplamalı..
Kalbinin derinliklerindeki ihtiyacı hesaplamalı...
Ve her zaman bütün parçalardan daha büyük olmalı.

Söylesenize kaç baharı gerçek sanıp kandık…
Yine geveze bir dosta sırlarımızı açar gibi açıldık yalancı bahara.
Duygusallığın maneviyatın tükenmeye yüz tuttuğu dünyamızda bazen annesi tarafından terk edilmiş yuvasız kuşlar gibi çırpınıp durduk.
Etrafımıza baktığımızda hep sahte sevgilerle karşılaştık;dalında patlamış bir tomurcuk gibi susadık sevgiye…
İşte böyle anlarda bir dostu olmalı insanın,gerçek dostu…
Yaşantımızda karşımıza çıkan gerçek dostlukları değerlendirelim.Öyle bir dostluk olmalı ki, sen ağladığın zaman onun gözünden de gelmeli yaş…
Dost dediğin sevdi mi yürekten sever, sermayesi sevgidir, dostluğa sarfeder. Böyle güzel sevgiler dünyaya değer.

Sevmeye değer bir aşktan, yaşamaya değer bir dostluktan asla vazgeçme.Ne eksik, ne fazlasını ara ve seni üzenle asla uğraşma !

Sabır ve sevgilerin birleştiği dostlukların daha çok büyüdüğü belki yorgun ,ama umutlu ve dolu günler sizinle olsun.

Yalancı baharlara kanıp bir ikinci baharı beklemeyelim.

SAKLI ŞAİR(Suat TAŞTABAN)