EN AZ BİR, EN ÇOK KAÇ KİMBİLİR

’Birilerinin kalbine en az bir kere diken olmuşsundur, seni seven birilerini sevmediğin için.

Yıllarca insanlığa vefa bırakmışsındır da, birilerini unuttun diye vefasız mühürünü yemişsindir kalbine, en az bir kere.

Dört mevsim yaz sıcağındayken sevgiline, pencereden giren bir rüzgar, buz kalpli yapmıştır seni sevgili gözünde, en az bir kere.

Denize düşünce yılana sarıldığın için sana, yılana dost, gözüyle bakılmıştır, en az bir kere.

Hep gerçeklerden alacaklıyken, pembe bir düş yüzünden, gerçeklere borçlu kalmışsındır, en az bir kere.

Hiç kimselere eğilmezken, hiç ummadığın bir sevdanın çeşmesine seve seve eğilmişsindir, en az bir kere.

Sözde özne mi, gerçek özne miyim diye kara kara düşünürken, apansız, ’zamansız yüklem’ yapmışlardır seni, en az bir kere.

Yıllarca gecelerin sessizliğinde beklediğin aşkına, küfür eder gibi, bir kelebek ömrünü vermiştir, en az bir kere.

Kapatıp da bir daha açamadığın kapının anahtar deliğinden, gidenin yoluna kahretmişsindir, en az bir kere.

Bir tünel ortasında terkedildiğin vakit, bir başına zar zor çıkışa yaklaştığında, ’karanlığın aydınlığa bakan yüzüne selam olsun’ demişsindir, en az bir kere.

Seni masallara vuran sevgilinin yüzünde sen, şiir gibi susmuşsundur, en az bin kere.’
Serap ERSOY

(Ruhum Güneşten)