Bir kabusun korkudan titreten haliyle uyandım dün gece. Alnımdan dökülen terler o kadar soğuktu ki sanki dışarıda karda yatmış gibiydim. Üşümüşüm iliklerime kadar. Oysa ki şimdi sorsanız gördüğüm rüyayı hatırlamıyorum bile. İnsan ne kadar etkisinde kalıp, o tatlı uykusuna nasıl geri dönemez bilirsiniz.
Yaşam tüm çıplaklığıyla ayrıldığında bedeninizden, rüyanızda hep en sevdiğinizi görmek istersiniz. En saf haliyle, en saf halinizle... Belki rüyamıza gelsin diye birkaç saat, birkaç dakika bile olsa erken uyuduğumuz olur. Günümde, günümüzde o kadar eksik olan şeyler var ki... Böyle bulutların arasından da olsa uyandığımızda yeni bir güne bizi gülümsetecek olan minicik bir duyguya kimin ihtiyacı yok ki ?
Kabusum... O kadar gerçekti ki... Bir de hatırlayabilseydim keşke neden bu kadar ürktüğümü. Aslında kabusların insanın yaşamında çok önemli bir yeri olduğunu düşündüğüm için ve korkulan her neyse daha sonrasında bu kabustan ödünç alınan imgelerden çözümün bulunabileceğine inandığım için hatırlayamadığıma çok üzülüyorum.
O tatlı uykumu bölüp beni sıcak yatağımdan kaldıran kabusumun hayaliyle arkadaş oldum bir müddet. Yağmur damlalarının tıngırdattığı penceremin yanına gidip hangimiz daha soğuk damlalara sahibiz diye tarttım, ölçtüm, biçtim. Nitekim sonucu ben kazandım çünkü; o yukarıdan ALLAH’ımın verdiği rahmet bereketini sonuçlandırmak için indiği yeryüzüne düşerken üşümüş, ben de yine ALLAH’ımın görevlendirdiği meleğin, içinde olduğum yanlışlığı bana apaçık gösterdiği için ruhum bu durumu kaldıramadığından üşümüş idim. Ve takdir edersiniz ki benim üşümem penceremdeki yağmur damlasından daha gerçekti.
Şimdi sadece düşünüyorum. Çoğu zaman bir rüyayı hatırlayamadığınızda sizin de düşündüğünüz gibi. Acaba diyorum ben hangi gerçeğimden bu denli korkuyorum. Beni sıkıntıya sokup gecenin bir vakti tekrar uyuyamadığım, bu yağmur damlasıyla arkadaş yapabilecek kadar hangi gerçeğimden korkuyorum. Ve yine acaba diyorum ben bu sorunuma çözüm bulmak mı istemiyorum.
Sonra... İlahi bir düşünce geliyor aklıma. Yüce ALLAH’ım artçı veriyor önce (HAŞÂ) beni hazırlıyor olabileceklere ve günü geldiğinde tüm çıplaklığıyla tüm şiddetiyle yaşabileceğim gerçeğimi. Korkuyorum sanmayın sakın. İnanan insanlar da korkmasınlar. Bu dünya dev bir tiyatro sahnesi zaten milyon tane sütun üstünde duran. Bazı inançlar kaybolup sütunlar aşınsada, hala tüm gerçeklerimiz bu sahnede oynanmıyor mı ? Korkmuyorum ve siz de korkmayın.
Düşündükçe anlıyorum ki bir kabus bu kadar rahatlatabilirdi beni. Baktığımda gökyüzüne sanki bu yağmur özellikle yağıyormuş gibiydi. Nedeni bana aitmiş gibi. Bazen sizin de ilahi bir güce, ilahi bir sebebe ihtiyaç duyduğunuz gibi. Ürktüğüm kabusum, dile gelen bu yağmur damlasıyla arkadaş olduğunda anladım ki ne olursa olsun ben yalnız değilim. Tıpkı sizin de olmadığınız gibi.