Kötü, kötülük yaparken gerek akıl, gerek bedensel, maddi ve manevi sahip olduğu eksikliklerinin intikamını almaktadır aslında kurbanından. Ve bunu yaparken vicdan azabı yerine hissettiği geçici bir tatmin olma duygusuyla tamamlamak istemektedir kendisini. Eksiklik tamamen kişinin kendisiyle alakalı olup, dışarıdan hiçbir şey tamamlayamayacağı gibi, tamamlandığını sandığı sürede sadece kurban araç, haz amaç olmaktadır. Hazzı tattıktan sonra kötü eksikliklerini her seferinde yeniden duymaya başlar ancak kurban için geri dönülemez bir süreç başlamıştır. Kötü eksikliğini geçici olarak tatmin etmiş, kurban ise sahip olduğu bu yeni eksiklik duygusunun kalıcı olduğunu bilmeden kötüye uygulanabilecek tüm kötülüklerle geçici bir tatmin duygusu yaşamak isteyecektir. Kötülük, yapılan kişinin masum ya da suçlu olduğuyla ve yapanın hangi eksiklik duyguları içerisinde bu yola başvurduğuyla adlandırılmalıdır. Kötünün kurban, kurbanın kötü olduğu bu paradoksta diyebiliriz ki; kötülük çoğu zaman iyiliğin yıpratılmış, eskitilmiş, yorgun, karşılığını görmemiş bir eksiklik halidir.