Po ovasının kızıl gözlerinden ayrıldığı yıllar 1946 sonbaharıydı Raphael’in. Düşlerini kurduğu ‘’Paris Güzel Sanatlar Akademisine’’ nihayet kabul edilmişti.Fotoğraf:onun, anın öyküsünü çerçeveye kazıdığı sanatın adıydı.Po’nun gözlerini geceye kırptığı nice fotoğrafı bir gün öyküsünü yazılmak üzere arşivlemişti.Şimdiyse Paris’in Sien nehrine gözlerini kırpan güneşin fotoğraflarını çekmek için kuramsal eğitimi almak üzere akademi yollarına düşmüştü.

Büyük babası,Raphael adını ona verdiğinde aslında güzel sanatlarla göbek bağını birleştirmişti.Onu usta Raphael’e isimdaş yapmıştı.

Raphael yazıgısının ilk trenine binerek,Paris’e ulaşmıştı.

İlk fotoğraf karesini Eıffel’in gözlerini çekerek ölümsüzleştirmişti. Işık ve açısının sağladığı silüet salınan sevgilinin saçlarını anımsatıyordu fotoğrafa bakıldığında.Bu ilk fotoğraf onun hayatına düşen kesitlerden sadece bir tanesiydi. Paris’e yakın banyölüsünde yalnızlığının duvarını süsleyecek olan.

Raphael, derslerinden arta kalan zamanda; Café Scene’de fotoğraflar çekiyordu.Burada tanışmıştı Madam Ellisa ‘yla.

Fransız elitlerin ve çeşitli ülkelerden gelen şair,yazar ve ressamların uğrak yeriydi.Kısacası,sanat ve edebiyatın çoğu kez de ‘’Çılgın kalabalıktan uzak’ın ’’ adıydı.Hardy’in kulaklarını çınlatan.

O gece Raphael’in objektifine takılan enstantane zamanın nefesinin çekildiği saatlerin gecesiydi.Madam Ellisa sırtını üç çerçeveli pencereye döneli neredeyse iki saatte yakın olmuştu.Suyun bardağını terk ettiği,sigaranın kibritine sırt döndüğü dakikalar geçmişti. Boşluğu yoklayan elleri üst üste kavuşurken,gözlerinin kısık bakışları gidenin ardından bırakılan son sözlerini düşündürüyor gibiydi sanki.

Raphael,deklanşöre basmış an’ın donan nefesini çekmişti.

Madam Ellisa flaşın yüzünde patlayan ışığını bile sorgulayacak durumda değildi. Raphael o gece çektiği fotoğrafın edebiyat tarihine düşülecek derin sızının resmi olduğunu ancak yıllar sonra anlayabilcekti.O gece Café Scene şiirin tutulan dili olmuştu.



Yahya İncik /Tarsusî öyküler 1