Özlüyorum seni baba!Yoksulluktan onaramadığımız çatımızın altındaki fakir ama mutlu günleri özlüyorum.Maşınganın yanında kurulan yer sofrasında yenilen mütevazi akşam yemeklerindeki kaşık seslerini,saman döşeklerde umutla açtığımız gözlerimizin kahvaltı sofrasında hüsranla buluştuğu gergin sabahlarımızı özlüyorum.Kardeşimin isyanlarına sabretmeni,bemim suskunluğuma dil dökmeni,annemin gözyaşlarını silen nasırlı ellerini özlüyorum.Görünmez yüklerin ağırlığıyla çökmüş omuzlarını,karlar yağmış işçi kokan saçlarını ve üşenmektenmi yoksa zamansızlıktanmı anlayamadığım,bayram günleri bile kesmediğin o kıvırcık sakallarını özlüyorum.Çaresiz yenilgilerin açtığı derin kuyuların arasından,çocukluğumdan beri hep aynı sevgiyle bakan zeytin karası gözlerini özlüyorum.Kendi yuvamı kurmak için bambaşka bir dünyaya attığım o hayatımın en zor adımlarının ardından(hiç görmediğim ama adım gibi bildiğim)gizlice ağlamalarını özlüyorum.Kendi gurbetimde,kendi vatanımı özlüyorum.İlk ailemi,hayatı öğrendiğim ilk mektebimi ve bana "herşeye rağmen"yaşamayı, varlığıyla öğreten en kıymetli öğretmenimi özlüyorum.Hala-BABA-diyebiliyo olmamın minnetiyle dolu olan ruhumun ,bütün özlemleriyle özlüyorum seni baba.Bir evladın babasını imkansızca özlediği gibi,ne kadar çok seviyorsam o kadar çok özlüyorum soyumu,neslimi,atamı"iyiki sensin"dediğim BABAMI.