İnsanlar,

Elmanın olmadığı zamanlarda armutun matah olduğu yıllarda,

Kendilerinin olmak isteyip de olamadığı,

Elde etmek isteyip de elde edemediği durumlarda,

Kısacası,

Zenginlik ve güzelliği “ARMUT, ”

O zenginlik ve güzellikleri elde edenlere de “AYI, ” sıfatını yakıştırmış ve:

“Armudun iyisini ayılar yer, ” tekerlemesini dillerine dolamışlardır.

Daha dünlere kadar DEĞER, Karacaoğlan’ın saramadığı, Aşık Veysel’in göremediği elif boylu, ince belli, kaşı keman, gözleri duman duman bakışlı dilberlerdi.

Günümüzde değer, değiştiği gibi çeşitlendi de.

Adam, gece-gündüz çalışmakta, malına mal katmaktadır. Beriki kahveden kalkmamakta, sanki diğeri yerken kendisi mutlu olacakmış gibi gizli kıskançlığını biraz da nefretle tuzlayarak, “Eşek gibi çalışıyor, biriktirdiğini ne zaman yiyecek?!..” diyebilmektedir.

Tembel düdüğün ve hödüğün derdi, bu tembellikle asla o zenginliğe ulaşamayacağının bilincinde olmasıdır. Ona göre çalışan zengin ‘AYI’dır.

Keza kapısı veya garajında arabası olup da şu sahil, şu piknik yeri, şu gazino gezmeyen de ‘AYI’dır. O araba düdük ve hödüğün eline ‘bi geçse, dört lâstiğin dördünü de cayırdatmazsa, dinine imanına şerefsizdir.’

‘ Allah yiyeceğe mal, bineceğe at, avrat, araba vermemektedir.

Günümüzde bazıları ne at, ne avrat peşinde değil, bir şirketin, bir vakfın yönetim kurulu üyesi, hele hele meclisin koltuğu peşinde koşmaktadır.

O koltuğu kapabilenler armuda tenezzül etmeyip, mevsim dışı da olsa elmanın, kirazın, hatta muzun daniskasını yemektedirler ve onlar AYI değil, TİLKİNİN üniversite bitirmişlerdir.

Yüksel ÖNAÇAN