Hayatın acı mücadelesinde yoğruldum günlerce aylarca, yıllarca. İnsafı, cesareti olmayan acımasızları gördüm. Kah güldüm, kah durağanlaştım. Ama anladımki hayat mücadelenin ta kendisidir. Kelimeler biçare kalsada, meçhul geleceklere doğru gözlerimi meyletsemde, ruhumu dalga dalga rüzgarlara salsamda, adımlarımı sağlam atsamda yere basarken gördümki ben bana saplammadan yürümeliyim. Sadece susarak konuşmalıyım. Sustum dilimin en ücrasında sakladığım nasıllarla, sakladığım cevaplarla. Susmalıydım, belkide gülmeliydim artık gönlünü dağlara veremeyenlere... Sustum bin heceye bölerek sözcükleri. Sustum ayla, güneşle birlikte geleceğe doğru tebessümler yaratarak. Sessizlikte susmak değil önemlisi biliyorum artık sesliliktede susmak gerek. Gereksiz lafazanlardan kaçınmalıyım artık susarak...


Hamiyet Yalazan