Karanlık. Bence çaresizliğin altında yatan bir duygudur karanlık.Hani insanın bazen duyguları tavan yapar da bir yere kapanmak ister ya,işte orasıdır karanlık.


İnsanı somut dünyasından ruhani dünyaya götüren garip duygu bazen korku salar insana,bazen hüzün.Gece yarısıyla başlar karanlık. Gelmiştir hüzünlenmenin vakti artık.Kaybolur gözlerim gizemin ve sessizliğin arasında.Nerelere gidiyorum?...Bilmiyorum!Oturuyorum bir köşeye,etrafıma bakınıyorum.Düşünüyorum…Anlam veremiyorum hiçbir şeye. Neden yaşıyoruz?Neden gülüyoruz?Neden ağlıyoruz?Neden?neden?neden?Bunların hepsini yaşamak için yapıyorsak Neden yaşıyoruz?Yaşamasak bunların hiçbiri de olmazdı zaten.



Sessizliğin içinde kafam şişiyor.Hayale dalıyorum sonra.Aklıma güzel günler geliyor.İşte o zaman anlıyorum “neden yaşıyorum.”Hayatın tadına varabilmek için.Aklımın almadığı daha o kadar çok şey var ki!Birden ölüm geliyor aklıma.Yaşamın başka tadı.Elbette hayat her zaman güzel şeyler sunmuyor insana.Bu da onlardan biri.


Aydınlanıyor ortam.Kendimi üstüme yorganı çekmiş vaziyette buluyorum aydınlığı görmeyeyim dercesine…


Şaka maka bir gün daha geçti.Madem o kadar günü bir gecenin içinde anıyoruz,neden o kadar saati yaşıyoruz?


Ya da biz gerektiği gibi yaşamıyoruz…