Bazen doğru olmadığından yüzde yüz emin olursunuz, ama yine de yaparsınız...

“O” yere gitmemelisinizdir ama gidersiniz. Hatta öncesinde kafanızda artıları eksileri tartmışsınızdır. Yanlışlığın nelere bedel olacağını bilirsiniz ve o an sanki tüm bedelleri ödemeye hazır hissedersiniz kendinizi, ta ki o bedellerle yüzleştiğiniz ana kadar. Bunu neden yaparsınız? Çünkü bir yanlışlığın içinde kaybolmak istersiniz bazen. Hayatınızdaki her şey doğrudur ve sıkılmışsınızdır bu doğruluktan. Belki de toplum sizden “doğru” olmanızı bekler her daim. Bir nevi topluma karşı çıkıştır bu, ya da belki kendinize…Ama ne olursa olsun yanlışlığından yüzde yüz emin olduğunuz şeyi yaparsınız.

“O” kişiyle birlikte olmamalısınızdır ama olursunuz. Kimi zaman aşk köreltmiştir gözünüzü, kimi zaman "aşk"sızlık. Bildiğiniz tek bir şey vardır; o kolların sizi sarmalamaması , o dudakların sizi öpmemesi gerektiği. Ama izin verirsiniz o kolları hissetmeye, o dudakları tatmaya. Dingin limanınız bir an için o kollar”mış” gibi gelir, yaşamın tadı o dudaklar. Aslında gizlemeye çalışırsınız kendinizden, fırtınaların şimşekleri doğurduğu yerin orası olduğunu.

“O” son yudumu içmemelisinizdir ama içersiniz. En çok, o son yudum boğazınızdan aşağı inerken tat verir size. Halbuki bilirsiniz kanınıza karıştığı anda kanınızın artık eskisi gibi akmayacağını, artık bir yudum öncesindeki siz olmayacağınızı. O son yudum öncesi ve sonrası vardır artık sadece sizin için. Ama içersiniz…

Yanlıştır, bilirsiniz ama yaparsınız. Yanlışlıklarda kendinizi ararsınız. Belki de kendi doğrunuzu. Ne de olsa bir şeyi arıyorsanız, bakmanız gereken ilk yer onun zıttıdır. Beyazı bulacağınız yer, siyahın yanıdır. İyiyi anlamak için kötüyü tatmanız gerekir. Kazanmanın hazzını yaşamak için kaybetmelisinizdir. Aşkı özlemek için aşksız kalmalı, kendi doğrunuzu bulabilmek için yanlışlar yapmalısınızdır. Ve…yaparsınız, bedeli ne olursa olsun ve bedel ödeme zamanı gelip çattığında anlarsınız doğrunuzu. İş işten bazen geçer, bazen geçmez. Ama öğrenirsiniz bir sonraki yanlışınıza kadar…Bu dümen böyle döner. Yanılacağınızı bilirsiniz, yanılırsınız, yüzleşirsiniz; bilirsiniz, yanılırsınız, yüzleşirsiniz… Bu süreçte “insan” olduğunuzu hissedersiniz, insanlığınızı yitirirsiniz, duygularınızı köreltirsiniz ve tekrar “insan” olduğunuzu hatırlarsınız. Ararsınız ararsınız, kendinizi bulduğunuz anda tekrar kaybedersiniz. Çünkü yaşam, insanın kendisini bulması ve kaybetmesi arasında geçen sürecin ta kendisidir.