UMUT BENDE HEP VERİMLİ TOPRAK

’Genelde kör’ebesiydim ben aşkların. Yağ satmadan, bal satmadan yaşadım sevdaları. Birkaç damlada vazgeçtim, ki bu her kimse; çok hırpalamadım ayrılıkları.

Beklemelerin kıyısında, köpüklü dev dalgaları aşk bildim yine de. Bekledim, bekleyişime gün ekledim, gün geldi, aşk gelmeyince dalgaya vurdum, dalga bana vurdu, ödeştik. Olan, geleceği varsa da vazgeçirdiğimiz aşka oldu.

Yığılmalar beni hep kapatır hayata. Ucundan bucağından az biraz sadeleştireyim istedim yaşanmışları. Marifetimin sonu hüsran. Yanlış hesap henüz dönmüş değil Bağdat’tan.

Bir umut şiirlerime bıraktım kendimi. Onlar konuştu, ben sustum. Ben artık sahne arkasında sadece us’tum. Bir taşımı beş mi yaptılar, piremi deve mi bilmiyorum. Orası bana karanlık. Bildiğim tek şey, ayrılık uzadı, uzadıkça dallandı budaklandı.

Düne kadar beni bekleyen bir mutluluk vardı, tam bir adım geride. Adımı ha attım ha atacağım derken o mutluluk birden ateş aldı; ateş de bacayı bu yüzden sardı. Sarsın! Hevesler kuraktır, umut bende hep verimli topraktır.’
Serap Ersoy (Ruhum Güneşten)

2010