susmak istedikçe senden ne kadar konuşmuşum. bu beni bile yormuş. aşkımı öyle acele yaşamışımki şimdi de içimdeki acıyı erkenden bitirmek için kendimle boğuşuyorum sana kelimelerle geliyorum kendime getiremedikçe sözlerimi yolluyorum ne kadar gelmek istedikçe isyanımı paylaşıyorum istemedikçe sensizliği çuvallıyorum...

sustum dediğim an sana başlıyorum sana başlamamak.içinbaşka bir şeye başlıyorum ve yine seninle bitirerek yine sen oluyorum. nasıl beni yorduğunu bilmen için sana bunları yazıp yollamamn bir anlamı olmıcak. peki neden yazdığımın bir anlamı olacakmı ki tabiki oda olmayacak sende herkes gibi sıradanlaşacaksın eskiyecek seninle ilgili duygularım
fikirlerim sende arkama dönüp bakmadıklarımdan ismini duyduğumda artık benim için bir anlamı olmayan ucuzlardan olacaksın...

aşk var ya içimde şuan o yüzden en yükseklerdesin seni kelimelerimle en aşağılara çekmeyi sana ordan bakmayı da öğretirim kendime.sular çekilir ve balıklar artık yem olur serçelere...artık ayrılık korkutan acıtan yakan boğan üzen sıkan alıştıran ağlatan konuşturan kişiliğini toprağa gömüp susmayı öğreten...ey sevgili gün gelir yüreğin benimkinden daha çok yanar ağzına alınmayacak sözler edinirsin gün gelip kalbin hırpalanır kendine laf geçiremezsin gün gelir özlersin de elin hep telefona gider dişlerini kırarcasına sıkarsın gün gelir her şey biter sonra beni kendinle kıyaslarsın gün gelir beni arasın onlar gibi dönersin geri seni okadar sevmişim ki bilirsin affederim seni...lütfen baştan sona yazdıklarımı tekrar oku sence tınlarmıyım seni...