Bu dünya ....şu dünya ...
Ne kadar karmakarışık ...
Ne kadar tuhaf bir dünya.
Acılar.... sevinçler...hep bir arada.Ne yazık ki biz hep acılara rastlarız.Mutluluklar sevinçler bizi kolay kolay bulmaz.
Şimdi bir hastanenin önündeyim.Binası gelenlere ’’benden kurtulamazsınız’’ gibi bir hava veriyor.İçeri giriyorum her yer soğuk her yer cansız...
Etrafta cesetler var ve bu cesetler yaşayan insanların bedenleri.
Sanki insanlar nefes almıyorlar içerde.Yaz günü öyle bir soğuk hava esiyor ki gönüllerden...İnsan bütünleşiyor bu insanlarla...
Hastanede yaşam durmuş akmıyor.Yaralılar mı istersin...
Kederli olanlar mı istersin ... Hepsi burada..
Ne kadar acı varsa hepsini bu hastaneye depolamışlar ve öyle
dünyaya dağıtıyorlar gibi geldi bana...
Burası acıların merkezi..
Burası hayatların sustuğu yuvarlak nokta.
Ama ben hastaneleri severim.Dertli insanlar var burada.Kederli insanlar...
Yani benim gibi insanlar...Hepsi burada...Beni anlayan insanları nasıl sevmem?
Benim gibi olan insanları nasıl bağrıma basmam?
Nasıl onları maddemde hissetmem?...
Kaç gece duvarlarla konuştum bilir misiniz?
Kaç gece yalnızlıkların kuytu köşelerine çekilip hüzne dair ne varsa hepsini bir bir hatırladım bilir misiniz?
Kaç defa deniz kenarına gittim bilir misiniz?
Belki denizin mavisi yüreğimi ferahlatır ve bu acıları bana unutturur diye kaç defa ümit ettim bilirmisiniz? ama nafile ....ama nafile...hiçbiri işe yaramadı...
Unutamadım ne varsa hafızamda..Çıkaramadım kendimi kendimden...
Unutamadım kederlerimi işte unutamadım...
Bütün her şeyden kaçmak istedim ama yapamadım...