İnsanlığın ilk tohumları aşk üzerine atılı,toprak değil...
Aşk ile biçimlenen bedenlerin sorgusu sadece dillerde.
Ya gerçekten aşk,aşk ise?

Zihinde ki soruların paylaşımsız,saklı köşelerde kalınmasıyla başlar ’aşk’
Ve bir vazgeçiştir...
Hayattan,diğer insanlardan,bazen sağlıktan ve çokça önümüze çıkan fırsatlardan;
Bir vazgeçiş...

Belki pişmanlık,belki de hüzün olur son demlerde...
Fakat asla sevinç olmaz.
Sebep nedir mi?

Göreceli olmasına karşın hep aynıdır; geçmiş...
İnsanın geçmişi kovalar insanı,geleceğe dair bütün ümitlerde
Ve son nefeste bile,geçmişe dair sözler gizlidir

Aşkın son nefesinde...

Hani derler ya;pişman olacağın bir şey yapma!
Hani yapılır ya,bile bile hatalar!
Çocukluktan mı gelir bilmem ama,yapılır...

Pişman olmak,elimizde
Ve bir aşk için vazgeçişlere gebelik; hep bizde...

Sorgusuz sualsiz olmak lazım
Ve geçmişten arınmadan,geleceğe koşmamak...
Aşk için savaşmak,
Fakat asla kendinden vazgeçmemek lazım...