Neyse ki benden önce öleceksin aramızda epeyce bir yaş farkı var. Ben ölürsem üzülür müsün? Sen ölürsen, ben üzülürüm.
Bunları yüzüne söylemiyorum elbette. Herkese rahat bir şekilde savururken laflarımı bir sana dayanmıyor yüreğim, -sus!- diyorum. Dur, kendime gelmeliyim ama nasıl? Zaman geçtikçe senden ayrılacak olmamın korkusu beynimin örümceklenmesine neden oluyor. Ondandır belki de bu yaşlarda aşktan çok din ve felsefe kavramlarına eğimlimlerim. Biliyorum, şimdi yaşananlar ilerde güzel bir anı olacaklar.
Tanrı, yaşlarına göre mi yargılar insanları yoksa yaşanmışlıklarına göre mi? Her iki şekilde de sen benden öndesin, anlaşılan epeyce yol katetmişsin.
Benden önce öleceksin yazarken bile içim acıyor. Bunlar sadece bir tahmin. Bilirsin, kadere değil tanrıya inanırım. Belki de ben senden önce öleceğim ama hep öyle olmaz mı? Yaşanmışlıkları fazla olanlar… Yani... Daha doğrusu... Kem küm...
Bu cümleyi tamamlamasam daha iyi olacak, gözlerim doluyor.
Şey… Ölmek kaybetmek mi? Değil, değil mi? Çünkü ben kaybettiğimi sonrasında mutlaka bulurum. Küçük yaşta hediye gelmişti maddi değeriyle manevi değeri daima yarışan dedemin zincirli saati...
Kaybettim, babam kızdı, çok kızdı. Aradan yedi yıl geçti, tozlanmış, güneş dahi girmeyen çatı katında buldum zincirli saati. "Şeytan aldı götürdü, satamadan getirdi!" tekerlemesinin o yaşlarda işime yaradığını düşünüyordum. Tesadüftür ki saat’i bulduğum an’lar tekerlemeyle aynı zamana denk geldi.
Herneyse, üzücü bir hikaye(benim açımdan).

Bak ne soracağım sana...
Ölürsen, seni nasıl bulacağım? Bende mi ölmeliyim? Tamam, öleceğim ama tanrı istediği zaman. İntihar bu yaşlarda ürkütücü geliyor. Biraz beklemeliyim. Merak etme, planlarım hazır, eşyalarımı ayırmış annem yazlık ve kışlık diye... hem gidersen bende geleceğim.

Önümde uzunca bir hayat olduğunu söyleyen babama tam olarak otuz yaşımda intihar etmek istediğimi söyleyemedim.
Hayır, ölümden korkmuyorum. Belki de sevdiğim birinin öldüğünü görmediğimdendir edebi değer taşımayan ve uzun vadeli cümlelerim.
Üzülüyorum, içim acıyor. Yaşlı veya sevdiğim birini gördüğümde neden aklıma ilk olarak ölüm geliyor?
Şey, ölme olur mu?

Ölmek, kaybetmekse ben hiç kaybetmedim.
Tanrım, sana teşekkür ederim.