Değişir insan, başkalaşır zamanla. Ses olup çoğalır acı. Rüzgar uğultusu gelip oturuverir kulaklarımıza.

Gözbebeklerimizden avuçlarımıza düşerken kan rengidir hayaller.
İnsan avunmak için mi ağlar, yoksa avutacak biri olmadığı için mi?

Yaşanmışlığa da kızarız, yaşayamadıklarımıza da...İçimiz hınca hınç öfke doludur, bir
bardak suda boğulmak için aranırız. İntihara cesaret edemeyişimizin tek sebebi ise "ya
dönerse"dir. Sorular ve cevaplarla gel git buhranları yaşarız.

Bir müddet uykunun koynuna sarılmak bile hiç yoktan iyidir deyip yatağa uzanırız.
Nefesimiz bizi tetikler, biz yumruklarımızı.Yastığımızı inletinceye kadar döveriz
ardından can batığı ıslaklık kalır.

Kalbimizden vurulmanın acısını ayıklamaya çalışırız, bu da pirincin içindeki taşları
ayıklamaktan çok daha zordur. Yiyemeyeceğimiz mutluluk aşını hazırlamak, bir
kuleden aşağıya atlamakla aynıdır. Bir zamanlar aşk ile ruhunu sardığımız insan,
gölgesini de alıp uzaklaşmıştır.

Değişir insan, başkalaşır zamanla. Pişmanlığı yamalar diline, unutmaya gücünün yettiği
herşeyi unutur insan...
Yürek içinde bulut kesiği düşler kanar... Oysa ki, hiç değişmeyeceğim dediği an
farkına varmadan defalarca değişir insan...

Nurcan TALAY
01.06.2011