"Annem konuşacak."
"Peki Metin le görüşmeyeli nekadar oldu?"
Zeynep dalgın gözlerle ona baktı " İki aya yakın oluyor ."
"Birdenbire mi ayrıldın?"
"Evet; hiçbir şey demeden."
"İyi de sebep ne?"
"Oldu işte...Neyse...yatalım; vakit geç oldu artık.Sabah görüşürüz; iyi geceler"diyerek odasına gitti.
Başı felaket zonkluyordu. Yarı uyur yarı uyanık geceyi geçirdi.
Sabah erken saatte çalan kapının sesine uyandı Zeynep.Gün yeni ağarıyordu.Ali de duymuş; uyanmıştı."Kim ooo?" diye seslendi.
Gelen Ayşe ydi "Benim Ali Zeyneb i almaya geldim. Hani doğuma çağır demişti ya..."
"Dur; haber vereyim" diye geri döndüğünde karşısında Zeynep duruyordu. Üzerinde beyaz bir sabahlık; saçları dağılmış, gözleri yarı uykulu haldeydi. Öyle güzeldi ki...
"Gelen kim? Birşey mi oldu? diye merakla sordu.
"Ayşe geldi.Seni doğuma çağırıyorlar. Gidecek misin?"
"Ha... evettt! Tabiki .Bekler misin? hemen giyinip geliyorum." diye seslendi.
"Bekliyorum...bekliyorum."
"Kiminle gideceksiniz?"
Almaya gelmişler. Hiç bilmiyorum. Doktora gerek olursa daha sonra ararız."
Çokçabuk hazırlanmıştı. Boğazlı kalın bir kazak , ayağına uygun pantolon giymiş ; başına kulaklarına kadar örten bir bere takmıştı. O arada çizmelerini giyerken
Ali "Telefonunu yanına al istersen; önemli birşey olursa ararsınız."Dedi.
"Yok; şarjı bittiydi; yeni taktım.Herhalde orada vardır.
Acele ile yola çıktılar Ayşe ise eline büyükçe bir çanta almıştı.Onları bekleyen
iki adam elindekini hemen aldılar.
"Kusura bakmayın; sizi rahatsız ettik. Ama... çok ağrısı var; dayanamadık."
" Sancısı ne zaman başladı?"
"Akşamdan varmış; sabaha karşı fazlalaştı. bizde sizi çağırmaya geldik."
"Geç kalmışsınız.Keşke daha önce haber verseydiniz iyi olurdu."
Ayşe Zeyneb in elinden tutuyor; yürümesine yardımcı oluyordu. Uzun ve zahmetli yolculuk oldu. Yokuş çıktıktan sonra eve geldiklerinde küçücük odaya girdiler. Genç bir kadın ağlıyor ;acı ile kıvranıyordu.
Ayşe "Hemen yat bakalım; muayene edeyim" dedi.
Niye daha önce haber vermediniz sanki" diye söylendi.Eline eldiven geçirip muayene yaparken...
"Allah! çocuk dönmemiş. Ne yapacağım ben şimdi? Offf! bilemiyorum;şimdiye kadar hiç böyle doğum omadıydı.Aksilik; yollarda kapalı."
"Çocuğu çevirmelisin" dedi Zeynep.
"Nasıl yani?"
"Bayağı..."
"Ben yapamam. "
"Ne demek? Yapmak zorundasın. Bana bir eldiven ver de beraber halledelim bu işi."
Hastayı divana yatırdılar. Ayaklarının altına sandalye koyup doğum masası gibi yapmaya çalıştılar.Ayşe tedirgindi.
"Zeynep yapabilecek miyiz?İstersen doktoru çağıralım" dedi.
"O da aynısını yapacak. Sen bilirsin gene de."
Hamile kadıncağız "İstemem! Erkek doktor istemem! Ne olur bebeğmi siz alın." diye acı ile ağlıyordu. Kızın annesi ve kayınvalidesi de vardı.
Zeynep "Bana biraz yağ verin" diyerek müdahaleye geçti.
Ayşe donmuş öylece ona bakıyordu.
"Haydi ne duruyorsun? Yardım et bana. Bebeği çevirir çevirmez sen iteceksin; anladın mı beni?"
Genç kadın çığlık çığlığa bağırıyordu.
"Tamam canım az kaldı. Biraz gayret et .Canın yanacak ama başka çaremiz yok. Hay Allah ım kordonda dalanmış" diye söylenerek bir hayli uğraştı.Sonuçsa başarılıydı.

"Ayşe çabuk it! diye bağırdı." Çabuk ...çabuk!"Biryandan da"Ikın kızım"
diyor; diğer taraftan "Hadi Ayşe it;çabukkk! ha gayret daha."Veee..en sonunda ...
Önce sessizdi bebek; ayaklarından sallayıp hafif poposuna vurdu. Minik "ıngaaaaaaaaaaaaaa" diye ağlamaya başladı." Aferin işte böyle.
Gözünüz aydın bir oğlunuz oldu"
Anne adayı konuşacak halde değildi. Okadar acı çekmiş ve yorulmuştu ki...Zeynep bu riskli doğumu yaparken çok terlemişti.Ama mutluydu...
Hastayı yavaşça yatağına yatırıp odayı toparladılar.
Ayşe onun ellerinden tuttu. "Sana minnettarım ;sen olmasaydın ben asla yapamazdım. Söylesene kimsin sen?"
Zeynep ona gülerek "Bir gün öğrenirsin merak etme" diyerek lafı kapattı.
Kapı çalınmış;Bebeğin babası,dedesi ve bir iki yakını gelmişti.Sevinçlerinden konuşacak halde değillerdi.
"Allah razı olsun sizden. Bizim ümidimiz kalmamıştı" diye Zeyneb e olan sevgilerini gösterdiler.
"İnsan hiçbir şeyden ümit kesmesin. Yalnız ALLAH a sığınsın.Her iş yoluna girer.
Ben de öyle yaptım."Böyle sohbet ederken tekrar kapı çalındı.Gelen Ali Doktordu."Merak ettim" diye içeri girdi.
"Hoş geldiniz. Bakın nur topu gibi oğlumuz oldu.Çok şükür gelinimiz kurtuldu.
Allah Zeynep Hanımın gönlünün muradını versin" diye dua ediyorlardı.
Ali olanları öğrenince Zeynep e baktı.o ise sadece gülümsemekle yetindi.
"Niye gelmek istedin?"
"Ayşe iki gün önce çocuk ters demişti. Son hafta bebek dönmezse bir terslik olabileceğini düşünmüştüm. Onun için gelmek; doğumda bulunmak geçti içimden. Bu iş zor ve yalnız olmaz neyse bebek oldu annenin sağlığı iyi ve fazla dikişi de yok.Eğer izin verirseniz biz gidelim; çok terliyim" diye kalktı.
Zorlu yol başlamış; karların eriyen suları buz tutmuş ve kaygan olmuştu.Eve geldiklerinde saat öğleyi geçiyordu.
Zeynep yorgun görünüyordu. Doğruca duşa girdi.Ali de kendi evine geçmişti.Kamil Doktor da kahveye gitmişti.Emine Hanım yanlızdı.Zeynep banyodan çıkar çıkmaz sıcak odaya gelmişti.
"Gel kızım karnın acıkmıştır."
"Evet ama yağlı yemek yiyemem. Çayla bir şeyler atıştırırım."
Çay demleyip büsküvi çeşitleri koydu yanına.
"Bir hayli yorgun görünüyorsun" diye baktı.
"Evet;ama bu mutlu yorgunluk. Çok güzel bir bebek görsen."
"Doğum nasıl oldu; zor muydu?"
"Gerçekten zordu. Bebek dönmemiş ve kordon dolanmıştı. Çevirmek uğraştırdı biraz. Ama... şükür ikisi de iyiler."
Emine Hanım çaylarını doldurduktan sonra yan duvara vurdu.
Zeynep "Niye vurdun?" diye baktı.
"Ali ye gel diye seslendim. O da çay içsin."
" İyi bir haberleşme doğrusu."
Duvardan ses gelmişti.
"Birazdan gelir bugün odasını düzenledi."
"Tühh! yardım edecektim; olmadı."
"Aman kızım bir kitaplarını birde çamaşırlarını koyacak; iş yok."
"Onunda sınavlarına az kaldı.Eğer kazanmak isterse çok çalışması gerekiyor."
"Senin de kitapların bir yığın.Ne onlar?"
"Evet Emine anam;aslında benimde çalışmam lazım .Epey boşladım.Beni oldukça merak ediyorsunuz değil mi? Biraz daha sabredin.Yakında öğrenirsiniz.Yanınızda öyle mutluyum ki; bu güzelliği bozmayalım olur mu?" Tam ikinci çaylarını doldururlarken Ali içeri girdi.
"Dondum; bu ne ya; hava çok soğuk!"
Gel sobanın yanına gel.Sen yakmadın mı sobanı?

"Hayır; evde fazla durmayacağım için uğraşmadım."
"Eeee yanii oğlum."

Bu kez Zeyneb e dönerek "Nasılsın yorgun savaşcı?"
İyiyim. bak bir bebek sahibi oldum. Oğlum var. Bu benim için anlatılmaz büyük mutluluk."
Ali yüzüne bakarak "Kaçıncı çocuğun?" dedi.
Zeynep birden boş bulunup "Epey var ;sayısını bilmiyorum" derken... toparlandı.
" Genel cerrah hanım artık saklanma; ben her şeyi öğrendim."
"Nasıl olur; kimden?"
"Orası da benim sırrım.Şimdi neden herşeyi başardığını çok iyi biliyorum."
"Ama aramızda kalsın; olur mu? "
"Tamam; yanlız anne baba bilecek."
Emine Hanım afallamıştı. "Yani bu kız doktor mu?"
"Evet anam; hem de genel cerrah. son sınıftan terk."
"Bakıyorum kimliğimi iyi öğrenmişsin. Kim yumurtladı bunları sana?"
Önce kızacak gibi olduysa da sonra vaz geçti. "Tamam; dediklerin doğru. Ama... lütfen aramızda kalsın."
"Söz veremem; belki kalır belki kalmaz."
Zeynep " Sen bilirsin. Ne yapalım sırrımız bu kadarmış. O zaman benim de sana bir önerim var ;gel beraber çalışalım. Sende bu imtihanı kazan."
"Bak bu olur işte; yardım edersen sevinirim."
"Anlaştık" diyerek çaylarını yudumladılar.
Bu sevimli insanların arasında konuşurken gözleri gülüyordu. İçindeki acı ne olursa olsun huzur doluydu.
Karlar erimeye başlamış; bahar yavaş yavaş yüzünü göstersede soğuk devam ediyordu.
Tahmin ettiği gibi; ölecek dediği hasta neyazık ki yolların açılmasını bekleyememiş; hayata gözlerini yummuştu.
Kızlar şaşkın; Sema ise kıskançlıktan nasıl davranacağını bilemiyordu." Kim bu kız?" Diye içi içini yiyordu.
Günler haftaları kovalarken...
Zeynep eğlenceye gitmek için; büyük otelden iki süit oda ayırtmıştı.



AYŞE KARAN





DEVAM EDECEK...