Gecenin dördüydü gözlerini kara trenin düdüğünün çıkardığı o sese açtığında.Her taraf zifiri karanlıktı.Göz gözü görmüyordu.O anda etrafı saran karanlık kadının iç dünyasını da kapladı.Uyumak istedi fakat bir türlü uyku girmedi derin düşüncelere dalan gözlerine.Gecenin bütün çirkinliklerini örten sessizliğini dinledi bir süre.O anda bir türlü engel olamadığı bir içses kalk, tren istasyonuna git,seni kimsenin bulamayacağı şehirlere yolculuk et demeye başladı.Bir türlü durduramıyordu beyninde yankılanan bu sesi.

Gitmek...Ama nereye? Ya arkamda bıraktıklarım.Eşim,küçük bebeğim,annem,kardeşim,babaannem...Acaba ne yaparlardı bensiz? Ya çevremdeki
insanlar...Kimbilir ne derdi vardı da aldı başını gitti diyeceklerdi.

Giden sevgilinin arkasından söylenen bir şiirin mısaraları çalındı kulağına...

Demek gidiyorsun
Sensiz olamayacağımı sensiz yapamayacağımı bile bile gidiyorsun
Ve sen gittin
Giderken bir şey unutmadın mı gülüm
Bensiz sen bir hiç bile değilsin...

Of Allahım ne kadar çok soru oluştu gitmelerin arkasından.Ne kadar zor sevdiğin insanları arkanda bırakıp gitmek...Peki kalırsa ne olacaktı.Monoton yaşantısı hızla geçen zamana inat daha da monotonlaşacak,renklerin savaşını yine siyah kazanacaktı.

Neden kendini bir türlü özgür hissedemiyordu.Sanki yaşamak zorunda olduğu bir hayat vardı kaşısında ve o da yaşamaya çalışıyordu elinden geldiğince.Biliyordu yine sabah olacak ve günlük telaşeler içinde bir gün daha geçecekti ömründen.Sonra özenle yarınlara sakladığı sarı lira gibi ömrü vakti gelip sandıktan çıkardığında bir de bakacaktı ki tedavülden kalkmış. Ve her şey için geç kalmış olacaktı o zamanda.

Kalırsa bu hayatı yaşamaya mahkum edecekti kendini.

Ve gitmekle kalmak arasında bir seçim yapmaya karar verdi .Gecenin yargıcının sözünü dinledi..Evet kolay olanı seçecekti.Kalacaktı.Çünkü gidecek kadar cesaretli olduğunu düşünmüyordu.En azında şu an için.

Kendi kendine yaptı bu içsel konuşmaları ardından gece lambasının çok az aydınlattığı odasında bir süre bebeğini ve eşini seyretti.Bebek de olsa yetişkin de olsa insanlar uyurken ne kadar da masumlar diye geçirdi içinden.Uykusuzlağa daha fazla direnemeyen göz kapaklarını kapatarak trenle farklı şehirlere gideceği rüyalarına daldı.