Siyah ve gizemli gecenin arasında sanki suç işlemişim ve takip ediliyorum gibi bir his var içimde. Ne yana baksam bir çift göz takılıyor gözüme.

İrkiliyorum Caddenin ortasında. Yolun kenarına geliyorum sonra. Önce sağa bakıyorum sonra sola. Şehrin kalabalık gürültüsü içerisinde kayboluyorum bir süre. Yolun karşısına geçemiyorum bir türlü. Şehir çok hızlı bu gece ya da ben çok yavaş. Kalbimin ağırlığı altında eziliyor muyum yoksa? Kaldıracak, taşıyacak gücüm kalmadı mı artık? Birkaç küçük darbe yok olmama, hayatımı değiştirmeme yetti mi benim? Bu kadar zor mu yaşamak yeryüzünde? Bunca insanın başardığı yaşamak mı aslında? Yoksa yaşam mı yaşatmaya zorluyor onları kederlerin dev aynasında?


Hatırlayamıyorum hiçbir şeyi. Beynimin uç noktalarında dolaşıp duran kan pıhtısının içerisinde yok oluyor hayat benimle birlikte. Isısını hissediyorum aslında yaşam denen varlığın varlığını damarlarımın içerisinde.


Hala karşı tarafa geçmeye uğraşıyorum. Ama başaramayacağım deyip vazgeçiyorum nedense. Başaramamanın verdiği kederin gözlerimdeki yansımasının yanaklarımın üzerinden kayıp giderken çıkardığı acı çığlıklar içerisinde devam ediyorum yola. Ya da hayat devam ettiriyor zorla. Düşünüyorum sonra bir süre. Acaba ben karşıdan karşıya geçememeyi mi başaramıyorum yoksa hayatı mı? Bilemiyorum.


Evimin bulunduğu caddedeyim şimdi. Ayaklarım yorgun kalbim bitkin. Bacaklarım titreyerek ilerliyorum evime doğru. Yalnızlığın verdiği hüzün ise her zaman olduğu gibi yine yanaklarımda beliriyor…