Saat : 02.02
1 Haziran 2011

(Birinin beni düşündüğü falan yok,hoş bu beni mutlu bile etmez…)

Hani mutluluk o kadar kolay değildi,bunu biliyordum da bu kadar da zor olduğunu anlayamamışım.Her neyse gözlerim çok öfkeli bu gece,ayrıca ışıksız…Uyku zaten yok!Bir hayli yogunum.Yorgunluk uyutmuyor,içimdeki serzenişler dış yankılarımda hayat buluyor.Bozuluyorum.

Çocukluğum aklıma geliyor birden.Tutunduğum demirler ve seyrettiğim (masum zannettiğim) insanlar aklıma geliyor.Anılar aklıma geldikçe daha çok ölüyorum.

Babam hep kızmıştır şu karamsar takıntılarıma.Ne yapayım,hayat bu.Darbeleri yedikçe yazıyorum..Kelime kusuyorum.İçimdekiler ancak böyle dökülüyor.Ancak böyle…

Ne suskunluk getirdi bu ömür,ne bir mutluluk.Öfkenin kin kusan fısıltılarıyla yaşadım adeta.Hep bir kavga,hep bir huzursuzluk.

Bir tek gözlerinde vardı huzur,onu da sen kaybettin.
Her sabah uyandığımda,annemin alışmışlığını görüyorum.Her zaman yorgun kalkıyorum şu yataktan ve bezginliği anlatan gözlerimle bakıyorum anneme her sabah…Ağzımı bile açmıyorum.’’Günaydın.’’ bile diyecek takat olmuyor.Ve annem,’’Neyin var?’’ demiyor,demek istemiyor artık.Biliyorum o da beni böyle gördükçe kahroluyor.
Elimde değil.Canım yanıyor,canım..Bildiğin gibi değil anne..Ah şu insanlar,ne çabuk pes ediyorlar.Ne çabuk mutsuz oluyorlar.(Bende dahil…)Tutunduğun dallar da kırılınca böyle bitap düşersin işte kalbim,böyle canın yanar için için.

Yine bir sıtma nöbeti var vücudumda. Üşüyorum.Gözlerim kapanıyor yavaş yavaş,çok kırgınım ona ve onun gibilere…