Yalnız kaldığımda deyil saadece, kalabalıkta yalnız kaldığımda kendi içime yabancılaştığım da sığındığım bir liman gibi dostluğun .Yıllar önce sobanın yanmadığı odada içimiz titreyerek yaptığımız o dost sohbetlerini nasıl unuturum?.Hiçbir zaman diliminin boşuna yaşanmadığını şimdi daha iyi anlıyorum.Yıllar geçti yaşlarımız belkide, geçmişi, buğulanmış gözlerle yad etme yıllarına doğru ilerliyor.geçen hergün beni dostluğunun kollarına doğru çekiyor. Senin bu dostluk için hiçbirşey yapman da gerekmiyordu saadece beni dinliyordun çözümler üretmiyordun belki, belki yüreğimde umutlar filizlenmiyordu ama o dopdolu gözlerinde seni anlıyorum bakışını görürdüm ben ve tüm umutlara feda ederdim bu bakışları. Evet ümitlerimiz minikti, ellerimizde ama kocaman yüreklerimiz vardı birbirine sımsıkı bağlı sarsılmaz dostluklarımız.Hiçbir menfaat zehrinin girmediği riyakarlığın asla vücut bulmayacağı sırdaşlıklarımız.Evet seninle paylaşmalarımız vardı.Olsun kurtaramasakta dünyayı ve birbirimizi sabahlara kadar titreye titreye üşümelerimiz vardı.Şimdi hala dostluğunun uzattığı o sıcacık ellerin yapayalnız dünyamı nasıl da kuşatıyor.Nasıl hissediyorum katıksız sevgini.Ben müssade etmiyorum bu dostluğa herhangi bir dünyevi meşgalenin, meşakkatin,menfaatin sızmasına.Ve inanıyorum ki beni anne şefkatiyle sarmalayan o gözlerin dinleyen kulakların ve dünyayı içine alacak sıcacık kalbin de asla müsaade etmeyeciğine.Gemişe atılan kırık dökük hatıralara sığmayacak kadar güzeldi ve geleceği içine alacak kadar da ufuksuz.Sen ey dost bu yazıyı okuduğunda içini saran o sıcacık duygudan ve vefa şerbetiinin tatlı yudumundan içtiğin an anlayacaksın kendinden bahsedildiğini.. senden bahsediyorum ebedi dostluğun nişanesi lütfen anlayan gözlerinle bir kez daha ispatla bendenliğini.Dünya ve ahirette ebedi dost kalmamız temennsi ile..