daha çok küçüktüm..
bir bisikletim vardı hani şü üç tekerlekli olanlardan
bir binerdim bisiklete çılgınlar gibi sürerdim.
her defesın da ANNEM kızardı yavaş ,
yavaş sür oğlum şu bisikleti diye
ama ben aldırmazdım tabi sürerdim çılgınlar gibi bisikleti..
çocukluk işte ne yaparsın, laftan anlamıyor ki..
işte bir gün olan oldu,
yine çılgınlar gibi bisiklet sürerken
düştüm ve dizim yaralandı..
çok ağladım ,çok sızladım
bisiklete binmem bir daha dedim.
binmemeye söz verdim.
ama ne oldu ,
yara bu iyileşti birgün
ve ben ne yaptım hani söz vermiştim
hani bir daha binmem demiştim bisiklete
dizim iyileşti yine bindim işte
sözümü tutamadım..
şimdi artık büyüdüm ,koskoca adam oldum
birini sevdim deli gibi
amma sevilmedim..
çok yıprandım çok yoruldum
çok yaralandım..
birden aklıma bisikletim geldi
hani bisikletten düşmüş dizimi yaralamıştım ya
sonrasın da bir daha binmem diye söz vermiş
ama dizim iyileşince yine binmiştim.
şimdi de öye oldu sanki
amma bu kez kalbim yaralandı.
çok bekledim kalbim iyileşsin diye
ama bir türlü yarası kapanmadı.
şayet ki kalbim iyileşseydi söz verecektim
yemin edecektim bir daha sevmemeye
ama kapanmıyor biliyorum kapanmayacakta
ama olsun bekleyeceğim..
nasıl olsa bir gün kalbimin yarası iyileşecek diye
ama o zaman öyle bir yemin edeceğim ki
kendimi bile zor seveceğim..