Bende isterim mutluluğu yazmayı, çevreme neşe saçmayı, dün geçti, yarına kim kalır, yaşa bugünü demek isterdim, köşeye çekip hayatı. Gerçekten gülmek isteyince gülmeyi, karşımdakinin incinmesine aldırmadan, ya da hıçkırarak ağlamak belki, buda erkek mi demelerine surat asmadan. Başka kokular almadan, farklı sesler duymadan, altını çizmek, kendi değerlerimin, bir ötekinin feryadına, doğrusuna ve ya yanlışına dokunmadan. Hayat denen sofranın lezzetlerini tatmak, sofradakilerin yüzlerine bakmadan.
Olmadı yapamadım, ne sevinci ne de nefreti sımsıkı sarabildim, hep benim kalacaklar diye. Mültecisi olduğum dünyanın, emanet duygularını taşımaktan yorgun olduğumu söyleyemeden geçiyor günler. Yetmiyor, hayat yalnız kendi içinde çıktığın yolculukla son bulmuyor, engelleyemiyorsun dalgaların bedende bıraktı serinliği, sırtını gerçekler denizine dönüpte. Her nereye kaçarsan kaç, içinde yürüyen insanların ayak sesleri, hep bozuyor en kuytu sessizlikleri, eğer hakikatin tohumu düşmüşse yüreğine…
İşte gemi ayrıldı limandan, artık rıhtıma ait ne varsa soluk birkaç ellin sallamalarında belirsizleşip gitti, kendinden vazgeçenlerin çıktığı bu yolculukta, yalnızlık sıradaki durak şimdi. Nedense yüzde o güleç ifade, üstü kalsın ödenmiş asaletin. Ve ilk adım, beklide ölüme atılan bu son adım, iki yanı sokak lambası ile dolu, boş bir cadde, yavaşça düşen kar yaprakları, beyaza boyamış baştan sona, bir sevgili edası ile sararken gece ayazı. Bütün ışıklar, sesler, duygular uykunun en kalın yerinde, sadece ben ve boynumda dikleşen paltom, kulağımda alışık olmadığım bir tını ile.
Ve yine yarım, umudumu yarına bağlayıp, sevinci ceplerime kadar dolduramadım. Yine beni fark eden hayattan kaçarken, kırdım mutluluk ağacını dallarını, kucağımdan dökülen anıları toplayamadan. Yine hüsranı yazıyorum, dilimde tüylenmiş kelimelerle; ne o tını kaldı kar yapraklı geceden, ne de büyülü bir tılsım benden size taşan.
Elimde mutsuzlukla çizilmiş mutluluğun eşgali, arıyorum Mecnun’un Leyla ’ı araması gibi.