Düşünce nehirlerinden sıyrılıp,
çıka gelen çocuk...

Baş edemediğim, kendim diyemediğim, serzenişlerle örülü bir şehrin...
ve...
sokaklarından cirit atan, hayatla oynaşan çocuk.

...

Duvar dibi düşlerine emanet kabuslarım vardı, içimde eritemediğim, yitiremediğim...
Bir görünüp, bir kaybolan...

Yıldızlar vardı gökyüzünde, yüzleri sana dönük, senden ışık alan...
Geceyle gelen, gündüzle giden...
Yıldızlar vardı sana doğru kayan...

İşte böyle kaydı ellerim avuçlarından...

"Unut" dedin bir gün!..
"Unut beni"...

Söylemek kolaydı belki senin için,
zor olansa bana kalan (dı).

Günleri gecelerin ardına, geceleri senli düşlerin uyanamadığım sabahlarına bıraktım...
Bıraktım sana inanmayı,
bırakmadım ama seni sevmeyi...

"Unut" dedin bir gün!..
"Unut beni"...

İçimde ki çocuk döndü kıblesini sana,
bu sefer elleri simetrik değildi...
Asimetrik açılmıştı semaya/sevdalara...

...

Yorulmuştum yansıman karşısında,
her defasında sana koşuşlarım var (dı)...
Kucağımı açıp, yüreğini avuçlamalarım/avunmalarım var (dı)...

...

Çocuktum işte;
Nedenini bile bilmediğim senler vardı içime yer eden.
birde sokak başlarına çıkmayan umutlarım...

Elinde bir bohça ve cebinde bir kaç kuruşla hayata "dur" çeken ben!..
Acıya doğru başını kaldıran sen!..

Karşılaştık (belki) bir gün aynı yollarda, ayrı havaları solusakta, biri birimizden uzakta...
Paraleldi konuşmalarımız...
Bir üçgenin iç acılarına eşitti yaşadıklarımız...

Matematiği hiç sevmiyorduk oysa (ki)
Oysa (ki) bilmiyorduk, sevgimizde bile hesapların olduğunu...
Ödenecek bedellerin olduğunu,
Ve...
Ruhumuzun Tanrıya borçlarını, borçlu olduğunu...

...

Çık git (artık) içimde ki çocuk...
Çık git (artık) düşlerimden...

Saçmala artık bu oyunda,
Büyü, yaşa, öl...

Hayat buysa...

...Kısa, kısa, kısa...

...

Şişşşt... Terket sahneyi, seyirci kalmadı baksana!..

Birkan SUCAKLI
25/11/2007