Hayatımın bundan sonrasını geçireceğim eve girerken üzerimde tedirginlik ve korku taşıyordum. Bembeyaz gelinliğin içinde iki katlı bahçeli evin merdivenlerini çıkarken bu düşünceler beni esir almıştı sanki…

Nişanlılık dönemim çok fazla sürmemişti. O yüzden de onların yaşam tarzlarına uyum sağlamakta ilk zamanlar sıkıntı çekeceğimi biliyordum. Evin ön bahçesi Güllerle doluydu. Aralarına ekilen çilekler, giriş kapısının hemen yanındaki kiraz ağacı, onu takip eden ilk baharda kokularını yayan hanımeli ve bahçenin en sonunda bulunan asma ile bütünlük sağlıyordu. Arka bahçedeki vişne ağacı ve hemen az ötesinde kalın gövdesiyle en güzel meyveyi vermeye çalışan dut ağacı vardı.

Evin tek erkek çocuğu olarak eşimin o evde oturması kaçınılmazdı. İlk başlarda, beraber yaşama fikrini kabul etmesem de kabullenmiştim bu durumu. Daha on sekiz yaşında bir çocuktum. Gerçi bizden önceki kuşağı kıyasladığımda, epey olgun da hissediyordum kendimi. Memurdum ve çalışan bir Türk kadınıydım. Bu bile her türlü zorluğu göğüslemem için iyi bir sebepti.

Düğün bitmiş ve ben ailemi, özellikle de bana çok düşkün olan babamdan ayrılırken gözyaşlarımı tutamamıştım. O ana kadar evliliğin ciddiyetini anlamamıştım sanıyorum. Ağlayarak, bundan sonraki yaşamımda birlikte olacağım erkeğin yani eşimin koluna girerek evimize gelmiştim.

Kapıyı açtık ve girdik. O güne kadar hazırlıklar için girdiğim ev, ilk önce çok yabancı gelmişti gözüme. Sonraki günlerde, iyice benimsemiştim. Orası benim yuvamdı,iyi ve kötü günler geçireceğim mabedimdi.

Kızım o evde doğdu. Altı yaşına kadar o evde oturduk. Ağladığım günlerde geçti, güldüğüm çok mutlu olduğum zamanlar da. Bir süre sonra ailevi nedenler yüzünden o evden çıktık ve lojmana oturduk. Sonra kendi evimizi aldık.

Uzun bir süredir boynu bükük kalan evimiz, evimizle birlikte anılarımız bizi terk edecekler çok yakın bir zamanda.

Bu haberi aldığımda, içimde bir burukluk hissettim. Halbuki, ben oraya çok sonra gelmiştim. Eşimin yüzüne baktım. O da buruktu. İtiraf etmese de üzgündü…

Çocukluğuna, gençliğine dair bütün hatıraları oradaydı çünkü. Bir sürü anısını anlatmıştı bana. Onlardan ancak bir kaçını kaleme alabildim.

İtiraf ediyorum kiremit çatılı ev… Ben de çok sevmişim seni. Farkında değilmişim o başka… Anılarımızı odalarında barındırmaya devam et… Güle güle… Uğurlar olsun… Önünden geçtiğimde, bizim olmadığını bile bile sana gülümseyeceğim. Uzaktan bakmak da yetecek bana. Acı verse de…


nOT: Kayınpederimden kalan evdir anlattığım. Bakımı için her gün giderek artan masraf olduğu için ortak kararla satıldı.


Nermin Kaçar- 03.06.2011 Bolu