Şimdi sevgilim, vakit tüm seslere kapattığı kulaklarını. İncinen bir buse oldu her dokunuş ve gözler hüzün deryasında çağlayanlara timsal kılındı. Hasret, simsiyah göz altlarında kapanmayacak yaralar açtı; derinden derine.

İlkin doğuş müjdesinde bir saltanata sahiplendi aşk ve dağlarında barış özleyen susayışları umdu tüm silahlar. Sana ait iki gönül gördüm rüyamda. Benimkini de sana verdiğimi zannettiğim anda başladı gerçekleri görme maceram. Aslında biz gönlümüzden saflığımızı hiçbir yana saçmamıştık. Hâla bekleşiyorlardı, hala sevimliydiler kaplarında. Biz gönüllerimizi daha mesut olsun diye; ben seni sen olarak, sen de beni ben olarak sevip şad etmiştik aşkı. Buydu esasında o büyük harbin kalıntısı. Dünyada yaşanacak en büyük harp buydu ve biz kaç defa kanayan ellerimizle sağ çıktık siperlerimizden. Harameyn’de bir bekleyiş olduk ve seninle beraber göklere uzattım ellerimi.

Kuşlarla beraber kanat çırptık, yağmurları yağdırır gibi baktık yeryüzüne. Orada İzmir, orada Ankara; bak orada ise İstanbul sevgilim! Ne kadar güzeldi sevmek ve severken hasreti ile bir sevgili hep düşünebilmek. Sen olmadığında sevgilim, yine bir çocuk ağlayışını duyuyordum. Yemek yemekten vazgeçiyordum. Defalarca yastığıma sarılıp, kendi kendime donakalıyordum. Senin kokuna, senin sıcaklığına hasret günler çekiyordum. Çünkü biz sevmeyi severken, gözleri ile yüreğinden kanlarda boşaltabilen sevgililerdik.

Ellerimizden dökülecek aşk kırıntılarımız vardı ve bizim aşk kırıntılarımızla besleyebileceğimiz nice yıllarımız vardı. Bu yüzden üzsek de birbirimizi, yeniden birbirimize sarılıyorduk. Çünkü üzmek istemediğimizi biliyorduk; ağlıyorduk öylece, donakalıyordu akrep ile yelkovanların dansı. Ben seninle gülmenin korkusuzluğunu öğreniyordum ve doya doya senin gibi gülmeyi öğreniyordum. İçten, o sıcak aşkının gönlümü serinletiverdiği yerlerde gezintilere çıkıyorduk. Bazen bir bank da oturup, yaslanıp senin omzuna, beni korkusuz gülmelerine alıştırdın ayların sevinciyle, dolunaya bakıp huzur buluyorduk.

Tutunamıyordum sevgilim. Seninle tekrardan sevdiğim her şeyi, tekrar seninle ve başka kimse olmadan yaşamak istiyordum. Bunun için tekrar söylüyorum ki sevgilim sana:

-Seninle yaşamayı sevdim, hayat öldürse de biz öldürmeyelim hayallerimizi. Çünkü seviyoruz biz, birbirimizi.