Bilinmelidir ki yaşananlar insana çok şey katar. Hep söylerler ya yaşayarak öğrenmek en iyi öğrenme şeklidir. Zaten hayatta başka şansımız yok ki, hayat için yazılmış ders kitapları yok ki, bunun için yetiştirilmiş öğretmenler yok ki. Zaman içinde gelişen ve büyüyen bir olay mutlaka senin karşına çıkacaktır, çünkü o olayın büyüdüğünü sadece sen görebilirsin. Büyüdükçe hissedersin, ve çok geçmeden seni bulur. Hayatın en gizli silahı da budur malesef, yaşatmak ve öğretmek. Bir şeyi sana öğretmek istiyorsa defalarca yaşatır, anlatamazsa yine yaşatır yine yaşatır. Ne zaman pişmanlık duyarsan, ne zaman o olaydan ders almak istersen o zaman bırakır yakanı, ama kısa bir süreliğine. Daha sonra sende bi eksiklik görürse eğer unutma tekrar yakana yapışacaktır. Onu öğretmek için de defalarca sana işkence edecektir, öyle inatçı bir huyu var ki seveee seveee boyun eğmek zorunda kalıyor insan. Şimdi soruyor bana: ’ Artık neden çabuk boyun eğiyorsun’ diye. O da anladı bir şeylerin ters gittiğini, benden hep yakınırdı, ona kafa tutmamdan, onun kadar inatçı olmaya çalışmamdan. Hani hatırlıyor musun hayat, geçende bana Aşk’ın geçici olduğundan, yalan olduğundan bahsederdin. Karşıma da nicelerini çıkarmıştın hani, bak işte ispatı diye. Bende sana haklısın demiştim, şaşırmıştın. Hatta bana inanmayıp birine aşık da etmiştin. Bana çok işkençe etmiştin. Sen hala bana inanma hayat, çünkü ben aşka değil aşık olduğum kişilere inanmıyorum. Çünkü karşıma çıkardığın kişi ağzından kaçırdı, bir başkasına aşıkmış. Aşk var hayat, yanlış kişilere inat var, ve unutma ki onu bulacağım hayat..





Ozan Kamış