bir şafak vakti yazıyorum .. ezan sesini duyuyorum. yağmurlu bir zaman. pencereme vuruyor gözyaşların gibi damlalar.üşüyorum ; sıkıca sarılıcakmışsın gibi geliyor.ellerimi ovuşturup ısıtacakmışsın gibi.gözlerime bi ömür ayrılmamak şartıyla bakıcakmışsın gibi.
oysa ne aptalım benim yanımda değil de ömrümde olmamak şartıyla gitmişsin sen.geliceğin zamanı umduğum yağmurlu gökyüzüne bakarak beklediğim penceremde , şimdi sonsuzluğuna ağlıyorum ..
oysa ki ne umutlarla başlanmış bir ’ AŞK ’ tı bizimkisi.
farklı değil de benzemicektik diğerlerine.öyle bi amaç güdülmemişti gerçi de biz koymuştuk tavrımızı en başta ve benimsemiştikte aslında..şimde senden kalan tek hatıra gözyaşı ve geçmişte aldığımız birkaç mektup,eşya vs . . hepsi bu büyük aşktan kalan.aşk mı yoksa sevgi mi ? aşk masum da sevgi de biraz merhamet acıma sezdim sanki.herşeyi sevebilir hümanist bi şahıs. insanları , bitkileri , hayvanları ...ben sende toprağı taşı sevdim yanında kurdu böceği , ben sende özgürlüğü sevdim yanında öfke hırçınlığı ben sende seni sevdim de tüm insanları sevemedim...
iyisi mi güzel olan tek şey sendin bende ,..
şimdi sevebileceğim tek şey yağmurlar...
ben onları terkedene kadar terketmeyecek olan damlalar ..



o3.o3.2o1o