Bazen seni anlamak o kadar imkansız oluyor ki cümleni bitirdiğin zaman bir önceki cümlenin tam tersini söylemiş gibi davranıyorsun. Bunun üstüne söylediklerinle yaptıklarının uyuşmaması da cabası. Bu işten yine ben sorumlu oluyorum nedense, suçum ne benim? Hiçbir şey yapmamak..! Oturdum ve senin mutluluğunu izledim sadece o kadar. Sana ’neden?’ diye soramayışım üzülmeni istemememden, ’olmaz!’ diyemeyişim seni incitmek istemememden, sana ’hayır’ diyemeyişim de gözyaşını dökmek istemememdendi. Ben bunları düşünürken senin beni aciz görüp daha da üstüme gelmen de bardağı taşıran son damla oldu. Hep sencil düşünürken bencil konumuna düşmek çok kötü bir duygu iyi bilirim, oysa tam da ’bencil’ kelimesinin anlamını bile unutmuştum. Nihayet bir şeylerin farkına vardın ama benim düşündüklerimi hala düşünemiyorsun öyle ya. Hala kendini vazgeçilmez sanıp bir parça olsun diş geçirmek istiyorsun, yeterine ısırmamış gibi. Ey sevgili ben senden vazgeçtim sadece haberin yok, ha sıra şu fahişe olmuş kelimeye gelince, sana ’seni seviyorum’ demem de... Boşver sadece seviyorum işte.