Bazen küçük bir sözcüktür.... Bazen sığınılacak en büyük liman.... Bazen de günahlarımızdan arındığımız tek yer... Ama biliyoruz değil mi ? O bizim için yıkılmayacak tek dağ... O’na bir şey olsa yakıştıramayız."asla yapmaz" deyiz... Sanki bütün suçlar bizimmiş gibi. Bir an olsun O’nunda istekleri olduğunu unuturuz oysa....



Hayatımızda aslında en saygın yerde durur değil mi "baba"... Bizim için en ciddi yerdir onun yanı... O sorguladımı sanki ağır ceza da yargılanırız. Çünkü bizim için en ciddi ama yüreğimizde büyük bir yere sahiptir... hayatmızda tanıdığımız ilk erkektir aslında. Hayaller kurarız; babamla şunu yapabilseydim diye... Bir gün bileti gelir ve o pamuk yatağından alırız onu. Soğuk bir yere koyarız.... sonra... koyu bir özlem....



Yüreğimdeki en kuyutu liman sana ait babam. sen bilemezsin aslında ben seni orada yargılar sonra da affederim. Öyle büyük anlamlar yüklerim ki sana sen bile bilmezsin. öyle yükseklere çıkartırım ki seni görsen korkarsın... İçimi yakan onca şeye rağmen hala hayatta olman en büyük tesellim. insan yaşlandıkça kaygılanıyormuş. insan daha sık ağlıyormuş. İnsan özlüyormuş baba çocuk olmayı...



Şimdi yanında değilim ama olsun yüreğim seninle. Sen al o sevgi solu kalbimi bu gece ona sarıl oldu mu? Yollar aramıza girse de sen korkma babam. Seni asla bırakmaz bu haylaz kızın......Keşke diyorum hani o kaybedilen zamnalar geri gelse de ben gene o küçük kızın olarak kalsam.. Babam büyümek çok zormuş hele yuvadan uçmak... Bana giderken hani beyazlar içinde demiştin ki "artık o çocuk değilsin kızım.... sakın bizi üzme" ben sizi üzmüyorum babam...



Gel gene eskiye dönelim.... ben omuzlarında tepineyim. sen de bana saz çal olur mu babam...



olur mu?...