Zamansızlığın korkusu sarmışdı kalbini,söylemek istiyordu korkuyordu,cevabı biliyordu,o da seviyordu,ama kendinden korkuyordu,ya kendinden bile çok sevdiğini günün birinde kırarsa,ya onu üzerse diye düşünüyordu,düşünceler aklını esir almıştı,ne düşüneceğeini bilmiyordu,nedensiz sorunlarla kaplamıştı yüreğini,üzülmesinden korktuğu sevdiğinden biran bile ayrı kalamazken,ondan uzaklarda nasıl duracağını düşünemiyordu,Çok seviyordu,kelimeler yetmiyordu,ne destanlar,ne şiirler,ne şarkılar yazılırdı onun sevdasına...ama yinede “ya” diye düşünüp umutsuzluğa kapılıyordu...aslında terk korktuğu onun üzülmesi değildi onun mutlu olduğu hayatta kendininde mutlu ola bilmesiydi,çünki sevdiğinin hayatı onun hayal bile edemiyeceği kadar çok farklıydı,zengin bir babanın kızıydı,ama o fakir bir çocuktu...aslında akrabaydılar onların evlendmesini kızın babasıda çok isterdi...düşünüyordu,korkular rüzgar gibi kalbinin sessiz sokaklarında dolaşıp,düşüncelerine karışıyordu, kendi kendine mutluluğun resmini çizmeğe başladı,”evlenicez,oda mutlu olucak,bende ,iki çocuğumuz olucak,ben her gün işten eve döndüğüm zaman,gülümseme dolu bakışlar karşılayacak beni”.....ama yine karştırdı düşüncelerini şüpheler,o fakirdi,sevdiği zengin,babası kızının mutluluğu için elinden geleni yapıcaktı,ama o bütün bunları kabul ede bilecekmiydi mi???