15.05.2011 Çanakkaledeyim.Eceabat a, kilitbahir e feribotların gidip geldiği yeRde bir çay bahçesinde dinlenmek için boş bir masayı buldum.Boğazın tarih kokan serinliği masalara çaylarla beraber ikram edilirken ben de not defterimi açtım . Eh işte tarih bilgilerimi elimden geldiği kadar tazelemeye çalıştım.
Bir gözüm DUR YOLCU da bir gözüm defterimde.Turların en yoğun zamanı.Şiirden yana bir şair için ne varsa hepsi mükemmel.Konu hazır.Duygular hazır.Manzara fazlasıyla.Artık eller titremeli kalemler seferber olmalı.Tanıdığım bütün şair dostlarımın o anda orada olmalarını isterdim.Ah şimdi falanca şair arkadaşım burada olsa o benden daha iyi birşeyler yazar diye gerçekten düşündüm.Duyguları paylaşmak ne kadar güzel birşey.Bunu da düşünmedim değil.
Neyse buna benzer duyguların muhasebesini yaparken sayfamda baktım ki kendiliğinden
yarı olmuş.Yazmışım birşeyler.
Yandaki masada bir aile.4 veya 5 yaşlarında tatlı mı tatlı bir kız çockları.Birkaç sefer göz göze geldik.Babası fark etti. Gülümsedi.Bazı anne babalar çocklarını sevmekten hoşlanmazlar.bunlar onlardan değildi.Çocuğa izin verdiler.Tatlı bir o kadarda şımarık endamıyla yanıma sokuldu.Derken iletişim diyalog ve daha doğrusu muhabbet başlamak üzereyken adını sormaya hazırlandım.O benden atik davrandı.
’ Pamuk dede niye senden başka kimse birşey yazmıyor’sen okula mı gidiyorsun’
..................
..................
Evet evet epey sustum.
Çocuğun sorduğu soru bana değil sanki oradaki bütün kalabalığa sorulmuştu.
Keşke çocuk gücü yettiği kadar avazı çıktığı kadar bağırsaydı.
’ PAMUK DEDE NİYE SENDEN BAŞKA KİMSE YAZMIYOR.SEN OKULA MI GİDİYORSUN’
Bir an şaşkınlık içinde acaba yanlış bişemi yaptım.Burada yazılmaz mı.Diye düşündüm bile.Acaba muhabbetin devamını yazayım mı diye hala düşünüyorum.bir yaşlı insanın birşeyler yazmasını çocuklarımız garip karşılayacak gibi acınacak durumundayız .