bir gülüş sevdim...
ilkbahar kokularından kalma
yazın güneşinin sıcaklığından olma...
hep gidişlerin ardında
saklı kalan birşeyler vardı halbu ki...
inançsızlık sürükledi rüzgar misali
bazende sarstı güven,omuzlarımızdan tutup bizi
ama bir inat vardır ya insanda; hani sonu bile bile debelenmek...
hani bile bile ’ladeslenmek’ ...

fakat o gülücük tomurcuk misali açtı mı gözlerin önünde...
can son verir,can nefsini verir.
derler ya ’her bitiş başlangıçtır’
bu kalıp cümleler iç baysa da aslolan bu’dur.
sürekli bir devir daim sürekli bir çark içinde boğuşan insanlar
bazıları aşk diye çığlıklar içinde bazıları dost diye...
ama başaramaz kimi zaman insan ’dostaşk’ diye bağırmayı.
ya ’aşk’ denmeli canının yanacağını bile bile ya da ’dost’

bir başkasının kokusu üzerinizimizdeyken kaçışlar vardır bazen.
bazen de o sessizce uyurken,onun nefes alış verişini izlemeler...
veyahut avuç içleri heyecandan ıslak olmuş minik ellerle yüzünü sevişler.

bir seçim vardır bazen,bir vazgeçişe gebedir,bir yenilişe.
bilirsin,görürsün ’son’ her zamanki gibi ıslaktır,soğuktur
’olsun’ dersin,yürümezsin bile... koşarsın!
tercihler vardır ya... bilirsin,seversin,gülüşüne bütün mevsimleri ayazda geçirmeye yemin eylersin...

sevmek vardır ya hani; ıslak gözlerle sevmek.
sevilmek vardır ya hani; birgün sevilmediğin zamanın geleceğini bilmek.
ya da mutluluk vardır ya; onun sana bakışlarında kaybolup giderken,gülüşünde ruhunu bulmak...
işte aşk bu dersin... işte bu toprak kokusu! beyaz ışık... nefes...