Rüzgar kesik halde yanık bir melodi getiriyor sırtında. Şu koca şehrin ortasında kaynayan caddelerin ve

insan yığınlarının arasından usulca beni yine başka ufuklara davet ediyor.

Eskittiğim anıların, dostlukların yahut hiç yaşanmamış olması için bir hayat

verebileceğim bed vakitlerin kucağında buluyorum kendimi. Muvakkat hüzünler ve
sevinçler gibi de değil, yine esaret getiren geçmişimle yüz yüze duruyorum.



Çeyrek asır devirmeye az kalmış

sergüseşt-i hayatımda daim yeni hallere girmiş, yeni hayallerle hemdem olmuşum.

Fakat fasit bir daire içinde döner gibi başladığım yere tekrar dönmüş, heybeme

eklediklerimi karanlık hislerimle örtmüşüm. Unutmak marifetmiş gibi her bir

şeyi baştan tecrübe etmiş, hayıflanmış, bir daha olmaz demiş fakat nihayette

hiç mi hiç uslanmamışım. Hazin hikayesi budur hal-i pürmelalimin. Yenildim mi?
Hayır, fakat uslandığımı, ders aldığımı da iddia edemem.


Kendimden sıyrılıp çevremdekilerin suratlarına

bakıyorum. Çoğunun gözlerinde mel’anet dolu bir ifade ve esefkar bir eda

belirgin. Galiba onlar da memnuniyetten yoksun ve tekrar edilmiş hayatlardan

muzdaripler. Kimler yok ki? Bir anne mesela.

Kocamış evladıyla laf ederken kıymeti harbiyesi kalmamış sözleri tekrar ediyor

ve bunun gayet farkında olarak. Evlat bu durumdan vareste değil elbette. O da

bir kaç sığ nasihatten medet uman annesine bakmıyor, etrafı kolaçan ediyor.

Beri tarafta bi dilenci var. Her masada aynı talebi yineleyip sonra ayrılırken

yüzünde ağır bir ifade beliriyor saniyelik. Bahçenin köşesinde oturan, mülkü

kıyafetinden artık genç adam ve sevgilisi umulmadık yanlışlarını mukabil

surette çarpıştırıyor, yek diğerine hataların aynını kaç defa tekrar ettiğini

şikayet ediyor. Ve diğerleri... Uzağa bakmaya mahal olmadığını farkediyorum.

Karşımda çileli hayatın tokatlarından bunalmış, yeni başlangıçlardan dem vuran
arkadaşımı görüyorum.



Nasıl yaşamalı hayatı ki, memnun

olalım demeliyiz o vakit. Merhaleler halinde hayat yeni engeller dizerken

karşımıza nasıl aşmalı? Yahut neyi eksik yapıyor nereyi gedik bırakıyoruz? Kime

sormalı bütün bunları? Ardınca sıralanıp

giden sorular yazarız, hem belki kimbilir ne kadar soru. Düşünüyorum, eğer

cevabını bilen olsaydı şayet mutlu olurdu o. Yaşamayı bilirdi ve kam almayı. Şu
halde mutlu olanlara soralım diyorum. O zaman da kim mutluyum diyecek ki?



Yine dönüp dolaşıp başa geldik bu

yazıda da. Sözün intihasında diyeceğimiz ise yaşam yekpare değil, birbirinden

bağımsız ve uzak anlardan mürekkeptir herhalde. Bu sebebtendir ki her vakti

farklı duygularla boyayıp, her ânı farklı yaşıyoruz. Haliyle mütemadi bir

kederden, baki bir lezzetten söz edemiyoruz.
[a.v.a]