Merhaba dost yalnızlığım;
hoşgeldin, sefalar getirdin gönül evime. Buyur geç her zamanki yerine, sana yüreğimin sıcaklığını almış bir fincan kahve ikram edeyim. İçine şeker yerine dostluğumu, süt yerine sohbetimi koyayım.
Neler gördük seninle, neler yaşadık yalnızlığım! İhanet hırkasını sırtına geçirmiş ne "dost" yüzleri tanıdık. Bilmedik, bilemedik yalnızlığım, bunu bize öğretmediler. Duygu simsarlarının elinde, saf duygularımızın, üç beş kuruşa satıldığına şahit olmadık mı? Yüreğimizden her vuruluşumuzda, her kanayışımızda, insana duyduğumuz sevgiye sarılmadık mı? Dönüp dönüp de yaramızı kendimiz sarmadık mı? İnsanların ikinci yüzlerini sonradan öğrenmedik mi, acıyla, hüzünle...
Ah yalnızlığım! Bilmedik, bilemedik; bize bunu öğretmediler. Yüzümüze vuran yalancı bir güneşe açmadık mı gönlümüzün tüm çiçeklerini. Oysa bilemedik yalnızlıgım, her yalancı baharın ardından zemheri bir ayazın geleceğini. Kaç kere vurulduk, kaç kere ayaza vurduk, üşüdük, titredik, ne boralara ne fırtınalara verdik yüreğimizi. Kanadık, incindik bin acı sözle.
Bilmedik, bilemedik... Bunları bize öğretmediler dost yalnızlığım. Bunca şeye rağmen gönlümüzdeki filizleri hep canlı tuttuk, saldık köklerini filizlerimizin toprak anaya. Belki şuan zayıf ve cılız; ama direniyor. Biliyorum bir gün o da güçlenecek. Tıpkı yüreğimizdeki küçük, masum kız gibi. Gözleri ufukta, hep ileriye ve umuda yürüyecek.
Hayatın seni ele geçirmesine izin verme. Elinden ne geliyorsa yap. Çaba göster, azmet. Hayat yaşamaya değer diyorum bütün zorluklara rağmen. Her şey gönlünce olsun...