Bulunduğum şehiri gezmeye gelenlere rehberlik etmemi rica eden arkadaşımın bu isteğine hayır diyemedim...19 Mayıs 2011 günü sabahleyin saat 9 da İzmirden gelen uçaktan gelecek olan misafirleri karşılayıp,şehire doğru yola çıktık.

Kısa bir zaman sonra sabah kahvaltısına oturan 20 kişilik gelen misafir grubunun, genelde öğretmen olduğunu öğrenince de yalan yok ya içim rahatlamıştı.Ne de olsa aynı meslekten arkadaşlar olmanın hoşluğu bir başka olacaktı...Eee üç günlük tatilde buralara kadar gelmenin maddi hesabını yapmak da bizim dışımızda...

Planda olmayan bir kısım tarihi ve turistik yerleri de gezi planına ekleyerek el verdiğince iyi bir gezi olmasını istiyordum.İlk etapta herşey yolunda gitti. Çoğunluğu bayan olan misafirler öğlen ezanı okunduğunda namaz kılmak için camiiye gittiler.Tamamı olmasa da çoğu namaz kılmak için camiye gittiler.İnsanın inanışını her şartta yaşamak arzusu güzel birşey...

Şu bu yerleri gezip, program bitmişken grup 30 km kadar uzaktaki bir köye de gitmek istedikleriini söylediler...Bu köy, dini söylemleri ile tanıdığımız dünya çapında açtığı okullarla ülke tanıtımında katkısı azınsanmayacak bir akil kişinin, bir süre yaşadığı köy imiş...

Oysa bu şehirde ziyaret edilecekse pek çok manevi şahsiyetin olduğunu da bilmeyen yok gibidir.Neyse bu da işin başka bir yanı..

Her ne kadar bu köyde ne var; neden gideceksiniz ki tarzında merakımı gidermek açısından da orta yere birkaç şey sordu isem de karşı taraftan gelen tepki dolu sözler beni allak bullak etti.En azından böyle bir kişinin, bir zamanlar yaşadığı bu köye gitmenin sevap olacağı gibi sözleri işitince şaşkınlığım bir kat daha arttı...Neden medet ummak gerektiği gibi bir yaklaşım tam bir garabettti.Kulları çok değişik manevi olgu gibi görmek, bunda da ısrarcı olmak huyu, sanırım son zamanların modası olmalı...

Nihayeti gittiğimiz 50 haneli köyde akşam vakti idi...Misafirhane diyeceğimiz bir eve gidenlerin hangi manevi haz ve duygu içine girdiklerini bilmiyorum..Olduğunu da sanmıyorum.Konuyla alakalı bir yorum yapılmasına tahammül edemeyecek kadar bağnazlık, inanç terazisinin hangi kefesinde tartılır onu da bilmiyorum.İnanmak ve gereklerini yerine getirmek çok gerekli . Ama kulları değişik mertebelerde görmek, İslam inancında hele de son zamanlarda bir kısımlarınca moda haline gitirilip, bunu da o inancın gereği gibi düşünenlerin çoğalması benim zaviyemden çok düşündürücü...

En acı veren hal yanlış anlaşılmak olmalıdır.İnanç ve gereğini yaşamaya evet, ama kulları ilahlaştırma düşüncesi, yakalanmak istenen değişik tarifli mutluluk reçetesi olmamalı... O zatı muhteremin de kendisinin bu minval değerlendirilmesine çok karşı çıkacağını da bilerek, sonumuz hayrola diyorum...