Hediye olarak verildiğinde ufacık, gri renkte,boncuk boncuk gözleriyle hüzün verici bakışlarıyla,pembe patileriyle,sizin evde yaşamak için geldim,der gibiydi...
Artık o benim şefkatime,ilgime muhtaç,anne sıcaklığını bende arayan minik,tatlı,uysal dumanım’dı...
Onu önce yıkadım,sonra güzelce karnını doyurdum,sevdim,okşadım...
Bebek gibi kucağıma geldi,patilerini omzuma attı...Mışıl mışıl uykuya daldı...
Ve uyanıncaya kadar kucağımda yattı...
Onu seyrederken tatlı bir huzur vardı içimde...
Artık bana ve yeni evine günbegün alışmaya başladı ve nitekim benim ayrılmaz bir parçam oldu...Her söylediğimi anlar gibiydi....Ve sanırım anlıyordu...
Böylece günler ayları,aylar yılları kovalamaya başladı ve benim o minik gri renkli dumanım da yaşlanmaya...
Artık iyice yaşlanmıştı,ne kadar ilgi ve bakım olsa da,sonsuza kadar ebediyete yol aldı...
DUMANIM seni unutmadım....
Çünkü sen bana çoğu insandan daha insandın...