Bazen anlayamıyorum. Aslında bazen değil, çoğunlukla anlayamıyorum. Ne kadar okusam, eğitim alsam ve insanlarla iç içe yaşasam da sonuç değişmiyor. Başka bir insan, başka bir dünya demek ve benim başka bir dünyayı keşfedecek kadar enerjim yok artık… Bazen, birine sevgi verirsiniz. Emek verirsiniz. Zaman verirsiniz. Elinizden ne gelirse onu verirsiniz. Merak edersiniz. Korursunuz. Uykusuz geceler geçirirsiniz onun için. Hayatınızı değiştirirsiniz. Bir karşılık beklediğinizden değil, hak ettiğini düşündüğünüzden yaparsınız bunları.

Karşılığı vardır belki de. Belki bir güler yüz, belki de sıcak bir gülümseme. Bazen bir teşekkür, bazen de ta içinize işleyen bir bakıştır. Ve bazen sadece derin bir suskunluktur beklediğiniz.

Beklediğiniz, bazen kırıcı olmayan bir sözdür. Bazen, yaralamayan bir değerlendirmedir. Bazen kimseye şikayet edilmemektir beklediğiniz, bazen de küçük düşürmeyen bir davranıştır. İnsanca bir beklentidir yani…Çok zor değildir yapması…

Ama; her zaman olduğu gibi, hayat bize beklediklerimizi vermez. Sadece ihtiyacımız olanı verir. İhtiyacımız biraz hayat tecrübesiyse eğer, istemediğimiz kadar verir zaten…

Biz ne yaparsak yapalım, karşımızdaki için çok da anlamlı değildir. Onun kafasında başka şeyler vardır. Yaptığımız her şeyi kendi değer yargılarına göre algılar ve değerlendirir. Bizler ne yaparsak yapalım, ancak kendimize göre iyidir yaptıklarımız. Yıllar karşımızdakine farklı şeyler öğretmiştir çoğu kez. Hayatın farklı yönlerini görür baktığı zaman. Yedirdiğiniz, giydirdiğiniz, gezdirdiğiniz ve anlattığınız şeyler, çoğu zaman boşa gider. Çünkü, karşınızdaki kişi,bunları isteyerek değil, zorla yapar.

Bazen zorlamamak lazım. Olmayınca olmuyor. Siz her şeyin en iyisini de yapmak isteseniz, karşınızdaki anlamıyorsa, olmaz. En iyisi, sizin istediğiniz veya direttiğiniz bir hayat yerine, onun istediği hayatı vermektir. Bazen onun istediği hayat, onun hak ettiği hayattır.

İnsanlar; layık oldukları şekilde yaşarlar.