Nice duyguları yaşayamadan öldürmüştür bu düşünce,bir çok güzellikler gömülmüşdür bu cümlenin içine, dışlanma korkusu!! ``El alem ne der`` sanmıyorum mutluluk olacağını böylesi bir teslimiyetin içinde,hep yarım kalmak gibi bir şey bu.

Yaşadıklarımız ve yaşayacaklarımız başkalarının onayını mı gerektiriyor böyle düşünüyorsak eğer gerçek de biz kim oluyoruz,kimin için yaşıyoruz bu hayatı,aslolan kendi vijdanımız değil mi? aslında insan bir kere yüzleşebilse,bir kere karşı koymayı denese kurtulacak belkide bu yaşam törpüsünden.

Başkaları ne der düşüncesi ile yaşamak bir hayat tarzı olmamalı,insan kendini bu görünmez parmaklıklar ardında tutmamalı,şöyle dönüp bir geriye bakalım,nice sevinçleri nice mutlulukları erteledik belkide bu düşünce içinde,belki hiç yaşamak zorunda olmadığımız bir evliliği sürdürüyoruz,belki bir adım uzağımızdaki mutluluk veya huzura uzanamıyoruz.

Hiç tanışılmayan fakat her ne hikmetse her yaptığınızı izleyen ve tek işleri yaptıklarınız hakkında dedikodu üreten bu el alem kim? namus bekçisi mi yoksa ahlak zabiti mi? insanı kendi ahlaki değeri ve vijdanından başka kim sorgulayabilir???

Etrafımıza bir bakalım ailemize,akrabalarımıza,komşularımıza,sokağımıza ve mahallemize,nice dedikodular yapılıyor,nice yargısız infazlar,kaç anne baba bu çevre baskısıyla ``el alem`` korkusunu işliyor çocuklarının beynine,elbet de koruma iç güdüsüyle,doğru mu? bence yanlış.

Evlatlarımız bu yöntemle kendi doğrusunu bulamaz,pasif ve korkak davranır,özgürlüğünün elinden alındığını hisseder ve öz güven kaybına uğrar,kendi elimizle onlar ile aynı potaya sokarız çocuklarımızı,alacağı her kararı ve yapacağı her davranışı ``el alem`` süzgecinden geçirmek zorunda kalır ki mutluluk kırıntıları süpürülür beyninden,buda hataları arka arkaya getirir,bazı ailelerin korumak istedikleri gerçekden evlatları mı yoksa ``el alem`` ne der korkusu mu? asıl mesele burada işte.

İnsanın yaşama sevincini öldüren bu düşünce şekli özellikle küçük yerleşim yerlerinde ve kapalı toplumlarda yaşayanların kaçınılmaz yazgısıdır,ne çok insanımız bu acımasız değirmenin çarklarında öğütülüp gitmektedir,özellikle kadınlarımız yaşamın bir çok tadını almadan köreltilmiş duygularıyla iç içe yaşamaktadır,hayat çok kısa aslında yaşamınızın hiç bir anını ``El alemin`` sofrasında meze ettirmeyin,kendi doğrusun da yaşayan insan mutlu insandır...


Tufan Genc