Pardösüsü olmayan bir adamım ben.Gece farklı,gündüz farklı söylenir adım.Gece aya gündüz güneşe bakar gözlerim.

Lise yıllarımda ki en iyi dersimdi edebiyatım.Hocalarım gözlerimden öperdi.Masal kıvamında bir roman oldu hayatım kimi zaman,kimi zamanda acemi bir yazar tarafından yazılıp bir köşeye fırlatılmış bir şiir.

Bir zamanlar küçüktüm,çok küçük…Çamaşır deterjanı kokan giysilerime bürünüp uyurdum geceleri.Gündüzleri güneşe bakardım umutla.Yağmur yağınca gökkuşağı beklerdim.Kar yağınca okul tatili.Yolu kapalı görürsem dağ bayır tanımaz yine giderdim varmak istediğim yere.Oyuncaklarımla sohbet eder,tebeşirler bulur seksek sahası çizerdim kendime.Saklambaçlarımda hep saklanan olurdum.Korkusuz gecemde korkulu rüyalar görür annemin yanına koşardım gözü yaşlı.Büyüklerim futbol oynarken ben tezahürat yapardım.Umut vadeden bir çocuktum.Küçüktüm bir zamanlar,çok küçük…

Ve gökkuşağında siyah gördüm bir gün.Son güneş tutulması yıllarca sürdü.Seksek sahası çizecek tebeşirim kalmadı cebimde.Bulamadım da…Yağmur yerine dolu yağar oldu.Kar yağmadı Ankara’ya,ayaz kesti yüzümü.Ellerim çatladı.Oyuncaklarımı annem komşunun çocuğuna verdi.”Büyüdün sen artık!” dedi.Anne! Anne,bu muydu yani büyümek?Bir hastane koridorunda koşmak,kaçmak mıydı doktorlardan?Anne! Anne, neden verdin oyuncaklarımı?

Bir şeyler hissetmeyi hissetmeyeli yıllar oldu.Doktorlar izimi kaybetti.Şehir şehir dolaştım,bir berduşa benzetti arkadaşlarım bazen.Gittiğim her yerde bir parçamı bıraktım.Hastane koridoru sonunda bir odaya bağlandı.Ve o odada ben gençliğimi de kaybettim.Anne! Anne,ben yaşlanıyorum galiba bu genç yaşımda.

Öyle çocuktum ben,öyle büyüdüm.öyle gidiyor hayat.Neleri,kimleri unuttuğumu unuttum.Düşündüm durdum düşkün düşlerimi.Hayallerimde bir ütopya kurup durdum.Ve siyah masalların ülkesinde direniş yeminlerime her gün yenisini ekledim.

Oyun sürüp gidiyor,oyuncaklarım şimdi kimde acaba?Anne!Anne,sen biliyor musun?