Gidiyorum beni bağlayan hiç bir şey kalmadı burada. Ne sen varsın ne de
sana ait kırıntılar, rüzgarın savurduğu yaprak misali uçuştu hayallerim.

Geride bıraktıklarına bakıyorum da bir enkaz yığını, molazlar içinde
kalmış toz duman içinde yaşananlar. Görülmüyor belli belirsiz hayalet gibi,
sanki daha önce yaşananlar yok olmuş gitmiş. Yüreğim önceden böylemiydi
kıpır kıpır hayata dair izler vardı her anı an be an yaşardı. Şarkılar
söylenirdi kahkalar havada bir ıslık gibi yükselirdi.

Oysa şimdi ölüm duvarlarının ardından çığlık nağmeleri yükseliyor bir
karabasan gibi. İnsanı kahreden yaşadıklarından çok yaşayamadıkları galiba
ne kadar kısa sürdü. Her şey bir anda yaşandı, parladı ve söndü. Alevi
söndüren neydi, kişinin kendi ateşi mi yoksa duyarsız kalan duygular mı ?

Acımazsızlığın sesi bir tokat gibi çarpsa da yüzüne, soğuktan çatlamış
dudaklarını kim ıslatacak yerine. Uzun süre oldu değil mi? Dudakların
öpüşmeyeli belki de bu yüzden çatlamış ve kurumuş sevgiden yoksun. Hani
sonbahar da hazan yaprakları var ya kurumuş onun üzerinde yürürken çıkardığı
sesler olur insanın içini yakan , kalbimde şuan hazan yaprakları gibi...