…Hayat, sonu gelmez bir okyanus.. Her birimiz yüzmeyi bilmeden düşeriz bu okyanusa. Kollarımızı çırparız rast gele. Hata yaparız çoğu zaman, yüzmeyi öğrenene kadar. Ama sonunda yüzmeyi başarır ve okyanusu keşfe başlarız. Bir hareketlilik dikkatimizi çeker ortasında. Heyecanla yüzeriz ona doğru. Nereden biliriz ki; onun anafor olduğunu. Bir kere yakaladı mı seni, bırakmaz. Eğlenceli gelir önce, döner durursun içinde, lunaparkta bir atlıkarıncada gibi. Ya sonra... ? Zaman geçtikçe ürpermeye başlar yüreğin. Artık zevki kalmamıştır çünkü. Ve yavaş yavaş dibine çekmeye başlar seni. Dibe yaklaştıkça daralır ve daraltır yüreğini. Çoğumuz dibine çok yakınız bu anaforun ve hepimizin tutunduğu bir dal var aslında, ama kurtulmak istiyorsak eğer, anafor içindeki tek bir dal sağlayamaz su yüzüne çıkmamızı. O da dönüyor zaten aynı yerde. Yapılması gereken tek şey var; dalı bırakıp, kulaçları sıklaştırıp, karşı gelebilmek anaforun gücüne. Anafora karşı güçsüz kalırsak, cevabını bildiğimiz ama cevap veremediğimiz bazı sorularla sürekli karşılaşır dururuz, “Gitmesen olmaz mı? Bitmesek olmaz mı? Kiminiz mumla ateş misalisiniz benim gibi. Ateş olmazsa, mum her daim yalnız kalacak. Birlikte olurlarsa durum biraz daha karmaşık. Hatta vahim. Çünkü, ateş mumla oldukça, mum eriyip bitecek, mum eriyip tükendiğinde, ateş sönüp gidecek…


……….YUNUS HORUZ……..