Olmamış bir şeye inanan insan, nefes aldığı pembe mavi şeker kıvamındaki rüyasından uyandığında adım attığı gerçek dünya, kabusun başlangıcıdır aslında... Pembelerin, mavilerin yerini karalar alır.

Uykunun içindeki gibi bir rüyadaydım...Gerçek; karabasan olup uyandırdı beni. Gürültüsüyle kendime geldim. Ve o an istedim olmamışlarda kalmayı. Hızlıca değişti her şey. Geliyor sandıklarım, aslında çoktan terk etmişler beni. Başlangıç bildiklerim, bitişlermiş! Güneşten gözlerimin yandığını sanırken gerçek olan koyu bir karanlıkmış sadece... Peki ya aynalar gerçekten bu kadar gaddar mıydılar? Neşeli kalabalıklardan gelen kahkahalar ne zaman yerini bu sessizliğe bıraktılar? Gözyaşlarım yolunu kaybetti! İçime, içime akıyorlar. Şimdi ben hangi kanayan yarama yetişicem. Birdenbire değil. Yavaş, yavaş oldu hepsi. İyice sindirmemi istiyodu o karabasan. Başıma gelen her felakette sığındığım büüyk liman yıkıldı artık! Ağır, ağır düştü üstüme yıkıntılar. Akıp gitmek istedim o yıkıntıların arasından.

Yeniden, bıkmadan, usanmadan
Aynı pembe, mavi rüyama dönmek istiyorum tüm umudumla...

Aslı Kısa
28/06/2006