0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1132
Okunma
kız içindeki karanlıkla, kalabalığa yalnızlığıyla karışarak kendisine yürüyordu. aklında hiçbir düşünce dolaşmıyor, gözleri etrafa bakar gibi yapıyordu. güneş, hiç bilmediği şehirleri sabaha uyandırırken kendi şehrindeki akşamın,karanlığındaki yıldızını düşündü birden. mevsim kıştı ,ay mart. gökyüzüne çevirdi yüzünü:
’sayılacak kadar az yıldızlardan hangisi benim?’ diye sordu karanlığa..
’ hiçbirisi ’ dedi sonra sessiz kaldırımlara..
belki de bir bulut parçasının ardındaydı yıldızı....
karanlığına ; güneşin doğduğu akşamı ’ merhaba ’ diyecekti yıldızına....
.....
evinin bulunduğu dar sokağa girerken aklı düşünme yetisini yitirdi!
kız,
kalabalıktaki yalnızlığıyla,
içindeki karanlıkta
kitli
kaldı...
o7.o3. 2oo3
