Kara bir bulut gibi çöktü hüzün geceme. Hafif esen rüzgârın arasında savrulan yağmur damlalarının toprakla buluşmak için bir acelesi yok bu gece. Sokakların derin karanlıkları arasına gizlenen ayak sesleri de terk etmeye başladı şehri.


İstanbul’un soğuk bir kış akşamı gibi solgun yüzüm. Buz tutmaya meyilli ellerim. Hissettiklerim, hissedebildiklerim de ısıtmıyor artık vücudumu. Dudaklarım titriyor, konuşamıyorum. Yalnızlığın abartılı siyahının melankolik havasına kapılan şehir de susuyor benimle birlikte. Bulutlar su olup akmak, karanlık hıçkıra hıçkıra ağlamak için can atıyor nedense. Ağaçların çıplak vücutlarının arasından kıvrak hareketlerle sıyrılan rüzgârın çıkardığı anlamsız sesler zaten asabi olan şehri çileden çıkarmayı başarıyor yine.


Küçük ve sessiz bir liman şehrinin fırtınalarla boğuşan iskelesini andırıyor yüreğim. Dalgalar tüm şiddetiyle vuruyor kalbimin kıyısına. Kalbimin çektiği acı gözlerimde yansıyor sonra. Buğulu gözlerimle anlatmaya çalışıyorum şehre esir düşen yalnızlığımın bende bıraktığı izleri. Korkmaya başlıyorum artık karanlıktan. Ellerimi tutup, anılarımı oda sıcaklığında saklayabilecek, çocukluğumu ısıtabilecek tanıdık bir yüz arıyorum yeryüzünde. Ama bulamıyorum. Tanıyamıyorum çevremdekileri.. Herkes bana yabancı, herkes bana uzak ama çocukluğum bu şehre tutsak…


Şehre sonbahar gelmiş farkında değilim. Kaldırımlar konuşmuyor artık benimle eskisi gibi. Karanlıklar geçip giden zamana, kaybettiklerine ve yaşatamadıklarına ağlıyor her gece. Sararmış, yorgun düşmüş yaprakların arasında boğulmaya başlayan şehrin gücü yetmiyor kalbimin ağırlığını kaldırmaya. Gece ise her gece olduğu gibi çağırıyor beni yalnızlığıma: Gitmemek elde değil, yaşamamak mümkün değil…


Tehir edilmiş sevdalarım ve şehrin karanlık sokaklarıyla başbaşayım şimdi. Tüm bu yaşananlara inat aşığım bu şehre. Çocukluğum, unutulmuşluğum, ilk aşkım…