Neresi olduğunu bilmediğim bir yerdeyim demiştim. Korkmuştum. Oysa geriye dönebileceğim bir yolum yoktu. Gecikmiş zamanlarda süslenmiş yalanlar işitiyordu kulaklarım. Söylenecek sözlerin dolambaçlı yolları seçtiği, sessizliğin hüküm sürdüğü, kolların sarışının bir hayal olduğu yerdeydim.
Yıllar sürdü anlamak. Hayatının bilinmezliğini keşfetmek zordu. Özgür bıraktım ruhunu. Geri döner sandım. Dönmedin, dönmeyecektin. Huzurlu bir uykuydu daldığım, öyle sanmıştım. Tavşan uykusu dedi bir tanıdığım. Oysa ömründe hiç tavşan tanımamıştı.
Soğuk bir rüzgar esti saçlarımın arasından. Aldığın nefesi duydum. Aklımın en ücra köşelerine hapsettiğim tenin vardı avuçlarımda şimdi. Uyanan gözlerini gördüm ve her silüete sen diye yaklaştım. Sokaktaki adamların hiçbiri anlam veremedi bakışıma. Bir gün anlamlanacaktı, sana rastladığında gözbebeklerim.
Sevmenin bütün halleri doymuştu söylediğin şarkılara ve sen şarkı söylemeden gittin, verdiğin sözleri tutmadan. Büyüttüm belki içimdeki kırgınlığı. Şimdi boyumun yetmediği bir hapishane inşa ettiğimi gördüm ruhuma. Kalbimin labirentlerinde kaybolmanı istedim. Kaybolmadın.
Benimle mezara gireceksen ölmeyi denedim. Ölünce nefes almandan korktum. Yıllar seni iyiden iyiye büyüttü kalbimde. Şimdi neresi olduğunu bilmediğim bir yerdesin. Söylemeye korktuğum, düşünmeye zihnimin varmadığı… ve sen bensiz bir tavşan uykusundasın belli ki.
Uyandığında yanındaki bir çift gözbebeği hatırlatacak olan bana yine seni. Uyandığında karşılaştığın gözbebekleri beni korkutan. Aramadığım, aramayacağım bir yerdesin. Her otobüs durağında korktuğum, her yaya geçidinde yoldan önce baktığım…
Süsleyemediğim kelimeleri sana hediye edişimi gördüm rüyamda. Bana kalan sadece öznelerdi. Şimdi gizli bir özne oldun hayatımda. Sevindiğim en güzel hediye bir telefon uzağıydı, artık çalamayacak olan.
Toparlayamadığım bağlaçlar, bağlayamadı sana olan sevgimi cümlelere. Sonlarına soru işareti koyamadığım anlamdaş kelimelerimsin. Ve sen şimdi yıkılan ruhumun enkazındasın.
Feryal AYDEMİR
19/11/2007